Kyaran 1

Het is nu drie maanden later. Ik weet niet waar ik ben. Ja oke, ik zit tegen de muur van een verlaten gebouw dat Jawaad tot zijn huis gebombardeerd heeft, maar ik weet niet waar op de wereld ik eigenlijk ben. Ik denk ergens in Azië. Niet dat het erg veel uitmaakt.
Jawaad komt de kamer binnen en schenkt me een hatelijke grimas. Ik heb bloed op zijn vloer gelekt. Het glimt akelig op het betonnen opervlak. Hij smijt een flesje water naar me toe en bromt iets in een taal die ik niet versta.
'Morgen vertrekt er een boot vanuit de haven,' zegt hij in gebroken Engels. 'Duur cruiseschip. Ze gaan naar Madagaskar en de punt van Afrika, uiteindelijk naar Amerika.'
Jawaad ploft neer op het matras. Zijn gezicht was smerig en er liep een rafelig lidteken langs zijn oog. Zijn haar plakte aan zijn gezicht.
Misschien ging ik wel mee naar Madagascar, of zelfs helemaal naar Amerika. Ik had het wel gezien hier.
Ik had een groot deel van de wereld overgereisd, maar was nergens langer dan drie weken gebleven. Nergens voelde ik me thuis. Ik heb geen thuis, nooit gehad ook. De enige keren dat ik me op mijn plek voelde was als ik bij Sky was.
Maar Sky is dood.
Haar donkere krullen zal ik nooit meer zien, net als ik haar haatdragende opmerkingen nooit meer zal horen. Behalve misschien in mijn hoofd, als een echo.
Op de dag van haar begravenis ben ik gaan zwemmen. Ik ben met kleding en al de zee in gedoken, van de hoogste klif die ik kon vinden. Adrenaline zorgt dat je dingen vergeet, dat heb ik ergens gelezen. Ik ben alleen vergeten waar.