Hoofdstuk 07

Na het lezen van dat verschrikkelijke dossier zetten Peter en ik voort dieper het gebouw in. Ik moet en zou het me zo snel mogelijk weer herinneren hoeveel pijn het me ook gaat kosten. Een nog verdwaalde traan loopt over mijn wang terwijl ik Peter achter me aan sleep. Hoe ik de weg weet geen idee of nou ja eigenlijk wel waarschijnlijk zit dit gewoon heel diep in mijn systeem begraven. Voor een grote deur met hier en daar nog wat rode verf erop staan we stil. Deze plek betekend iets. “What’s wrong Maggie?”: vraagt Peter. “Nothing yet”: mompel ik. Dan valt mijn oog op het sleutel gat in de deur. “Tinkerbell can you fit through the keyhole?”: vraag ik haar. “Ofcours I can”: piept ze en vliegt er door heen. Elke keer als ik naar Tinkerbell kijk krijg ik weer een beetje hoofdpijn maar het voelt ook vertrouwd net als Peter. “You’re taking this very well just like the first time”: lacht hij. “Can you tell me our first meeting?”: vraag ik en pak ook zijn andere hand vast. “I would love to Maggie everything to make you remember”. Met veel gepiep en gekraak gaat de deur open en een hijgende Tink zakt neer op Peters schouder. “Heavy door”: puft ze. “Thanks for your work Tink”: zeg ik en aai met 1 vinger over haar hoofdje. Ik loop de deur door en kom in een lege kamer uit.

In de kamer staat een tafel bed achtig ding en een oude machine. De ramen zijn vies en eentje is er gebroken. “Peter this is the room”: fluistert Tinkerbell maar ik hoor haar duidelijk. Ik loop langs het tafel bed en laat mijn hand erlangs glijden. Pijn schiet door mijn hoofd erger dan ooit. Ik val op de grond en slaak een gil. Meteen voel ik een hand op mijn schouder maar het verminderd de pijn niet. Beelden schieten door mijn hoofd. Van een man in een witte jas in een andere kamer dan deze ik praat tegen hem en hij schrijft hoofdschuddend. Van een andere man ook in een witte jas wel in deze kamer hij vraagt me dingen en als ik antwoord zet hij de machine aan die mijn een schok geeft. Ik voel de pijn van schokken weer en de herinneringen blijven binnen stromen. Ik gil weer en ik hoor Peter vaag op de achtergrond in paniek raken. Dagen van therapie flitsen voorbij maar waarom ik therapie heb is nog steeds vaag. Dan stopt het flitsen en word de herinnering helder ook merk ik dat ik gestopt ben met gillen maar de pijn is er nog wel. Een herinnering springt eruit en begint als een film door mijn hoofd te razen.

Ik lig op een tafel, pijn trekt door mijn lichaam en de man in de lab jas lacht. Ineens breekt een raam en een kleine bal van licht vliegt erdoor de bal stopt voor de man en maakt een rinkelend geluidje. Hoe langer ik ernaar kijk hoe zekerder ik word "Tinkerbell": kreun ik dan. "You came back for me": snik ik. De man in de lab jas verstijft en kruipt weg in een hoekje wat hij mompelt hoor ik niet. "Maggie omy what have they done to you": zegt Tink. "I almost was thinking I made it all up, Tink. I almost thought I was really insane". "You're not Maggie. Absolutly not": belooft ze me. De man in het hoekje begint harder te praten nu versta ik hem. Tinkerbell die eerst vloog valt neer op mijn buik. Ik begin tegen haar te praten steeds harder totdat ze weer vliegt. "Tink get out of here safe yourself even if it means my treatment will continues and that I am going to forget you and Peter. Safe yourself Peter needs you more than he needs me": zeg ik en met die woorden vliegt ze uit het raam.

Het voelt alsof een muur in mijn hoofd breekt en ik schreeuw weer. Nadat Tinkerbell toen was vertrokken had ik mijn fantasie langzaam opgegeven. Ik was de therapeut gaan geloven ik had toegegeven aan de pijn die de shocken meebrachten. Ik had mijn geluk opgegeven. Hoe heeft niemand kunnen zien dat Peter mij gelukkig maakte en dat ik alleen maar ongelukkig werd van opgroeien. Is iedereen blind ofzo. De pijn trekt weg nog steeds weet ik niet wat er in Neverland is gebeurt. Ik herinner mijn therapie sessies weer maar de rede waarom is nog steeds vaag. Alles is helder behalve wat ik zeg en waar de therapeut dus op reageert. Maar alles is nu wel wat duidelijker en ik ben weer een stap dichterbij. Tranen lopen weer over mijn wangen en ik open mijn ogen. Peter zit voor me geknield en Tinkerbell vliegt naast hem. “Maggie?”: fluistert hij zachtjes. Ik glimlach licht: ”Yes Peter”. “What happend?”: vraagt Tinkerbell. “I remember my time here in the madhouse again the reason why I was here is still not clear but I feel I am close”. “That’s sounds like the Maggie I know”: roept Peter enthousiast en springt op iets te hoog want hij blijft in de lucht zweven. “Well you don’t see that every day”: zeg ik terwijl ik met een schuin hoofd Peter aankijk. “You can do it too”: zegt Peter en voor ik kan protesteren heeft hij me vast en in de lucht. Eigenlijk is dit best leuk zo boven de grond zweven. “Tinkerbell”: zegt Peter voor ik het weet word ik bestrooit me glitter. “What’s this”: giechel ik. “Pixie dust and now think happy thoughts and you will fly yourself”: antwoord Peter. Blije gedachte hoe moet dat nou ik heb in twee jaar geen mooi herinneringen gehad. Peter laat me los en ik val meteen op mijn kont op de grond. Peter kijkt me met grote ogen aan. “You where a natural”: mompelt hij. Dan schiet die vage droom van gisteren door mijn hoofd dit moet lukken. Ik spring op en…