Road O35

Het is niet mogelijk. Ik sta hier, met de rillingen over mijn hele lichaam, te kijken naar een auto die zich langzaam parkeert.
Nog steeds verbaasd het me dat ik zoiets snel zie, normaal gesproken doe ik daar een eeuwigheid over. Maar dit keer dus niet. Wat me eigenlijk afschrikt.
Dit is geen normaal gevoel. Apart, zo kan ik het beter omschrijven. Die wetenschap herken ik niet, maar ik zou toch weten dat dit echt is. Of niet?
Waarom voelt het dan zo? Een zwaar bonkend hart draait op volle toeren, terwijl ik me heel voorzichtig om probeer te draaien, in de richting waar de auto zojuist stopt. "Jack!" zeg ik meer tegen mezelf dan tegen alle mensen die in de supermarkt verdwijnen. Ik kijk door het raampje. Ik zie.. een schim, maar geen schim die me bekend voor komt. Dus het is hem niet. Met een bonkend hoofd draai ik me weer om, om vervolgens weer terug te lopen. Hoe kan ik dat nou niet gezien hebben? Ben ik dan zo slecht dat ik dat niet kan zien? Ik houd mijn ademhaling niet onder controle, het gaat te snel. Wat ik al vermoed. De angst overkomt me altijd op het verkeerde moment. Mijn blik glijd af naar de weg, als ik mijn weg weer wil voortzetten. Misschien is het ook wel beter.. Het is beter dat ik hem ga vergeten. Maar kan ik dat wel aan? Is het wel de juiste beslissing?
Daar moet ik nog achter komen. Over mijn schouder verdwijnen de mensen in het verkeer, alsof ze allemaal één voor één oplossen in de lucht.
Nu pas krijg ik mezelf door. Ik kijk niet naar de mensen in het verkeer, ik speur ze af. En dat alleen maar om één iemand eruit te kunnen pikken. Jack.
Maar tussen alle mensen en kinderen in, is er geen spoor van mijn beste vriend te herkennen. Ik kijk met een gerichte blik de weg op, om oogcontact met alle andere personen te vermijden. Ik sla mijn blik neer. Jawel, het doet me wat. Alleen ik wil het niet voelen. Witte flitsen schieten voorbij, maar ze blijven steken in mijn hersenen. Ik zie ze elke keer weer voor me. Alsof ze niet weg willen, alsof ze de weg terug niet kunnen vinden. Af en toe komt er een klein, een hele kleine herinnering er tussendoor. Niet zomaar een kleine herinnering, dit is de beste herinnering die ik aan Jack heb. Een tijdlang zit het er. Een tijdlang gaat het er niet uit. Totdat er een andere weg in zicht komt. Daarna concentreer ik me weer volledig op de weg, die ik nu terug naar huis fiets. Ik doe mijn best om deze gevoelens op afstand te houden, maar het lukt niet. Ze zijn niet zomaar van plan om opeens uit mijn lichaam te verdwijnen. Uit mijn hoofd, en uit mijn hart.
Nee, dat doen ze niet. Verder moet ik noodgedwongen toekijken hoe Jack daar zijn leven heeft, en ik hier de mijne. Allebei gescheiden. Van elkaar. En dat doet pijn. Heel erg veel pijn, kan ik je zeggen. Nog nooit heb ik deze pijn ooit gevoeld, of kunnen voelen. Mijn goed ontwikkelde gehoor doet me opschrikken. Toeterende auto's zoeven voorbij, terwijl ik mijn gedachten ergens anders heb. Alles lijkt in slowmotion over mij heen te komen, alsof de dingen die ik nu mee maak, ik me amper kan voorstellen. Hoe het geweest zou zijn om Jack hier nog te hebben. Om hem hier te hebben, vlakbij mij. Ik ben weerloos.
Niets ontgaat me dit keer, hoop ik. Ik wil niets meer willen missen, van het feit dat ik Jack nu al zou moeten missen. Ik reageer niet, op de gedachten die mijn hoofd in gaan. Ze zeggen maar wat, ze weten niet hoe ik me voel. Of is dat alleen maar minachting? Willen ze me wel helpen? Mijn ogen flitsten heen en weer, en op een gegeven moment viel ik met een harde klap op de grond. Ik zie niks meer, maar het belangrijkste: ik voel niks meer. En het enige waar ik nu aan kan denken, is dat ik hem nu zomaar op ga geven. Jack is en zal in mijn leven blijven. Of dat nou alleen in mijn hoofd en hart is, maakt mij niet uit.
Het wordt zwart voor mijn ogen, het enige dat ik zie zijn kleine en grote sterretjes. En even later zie ik niks meer.