Part 1

"JULIËTTE, HET IS ALLEMAAL JOU SCHULD! KOM HIER JIJ, NU!" De bulderende stem van mn vader echot door het huis. Ik zit op mijn kamer, opgepropt in een hoekje, bang voor de klappen van mijn vader. Ik moet weg hier. Weg uit dit klere huis. Maar waarheen? Vriendinnen, ja die geloven me nooit. Stampende voetstappen op de trap, ja, daar zul je hem hebben. "JULIËTTE, IK ZEI DAT JE NAAR BENEDEN MOEST KOMEN!" Nog een paar stappen, dan is hij binnen. Nog geen 2 seconden later zwaait de deur open, hij kijkt omzich heen en dan spot hij me, in het hoekje, achter de kast...

Alles doet me pijn, opstaan lukt haast niet. Maar ik moet opstaan, ik moet weg, zo snel mogelijk. Mijn tas staat al klaar, hoe vaak heb ik die nou al wel niet in en uit gepakt? Dit keer ga ik echt, zonder twijfel. Ik kan dit niet meer. Nu is het wachten tot dat mijn vader gaat werken, nog 2 minuten. Hij gaat altijd op dezelfde tijd weg, 18:56 . Weer hoor ik voetstappen op de trap, dit keer is het mijn moeder. Ze klopt op de deur. "Wacht even," ik verstop de tas snel onder mijn bed. Ondertussen hoor ik de voordeur open en dicht gaan, mijn vader is weg. "Binnen." Ze kijkt me schuldig aan. "Waarom doe je er nooit wat tegen!? Vind je het normaal ofzo dat hij me altijd zo schopt en slaat!? Mam, ik kan dit niet meer, alsjeblieft ga weg, je kan me toch niet helpen." "Juliëtte, ik, ik..." "Ik zei ga weg." De tranen branden achter m'n ogen. Het doet me pijn dat ik de moeder voor haar moet gaan spelen. Zometeen hoeft dat niet meer. Dan ben ik weg, weg van al deze ruzies en alle pijn. Eindelijk kan ik mezelf zijn...