A ranger/traitor 198

Miko keek naar Tyr. Die beet op zijn lip.
“Een schip besturen? Niet echt nee…” Oeps… ‘hoe goed een plan ook is, er is altijd wel iets waar je geen rekening mee houd…’ Miko hoorde het Will bijna zeggen.
“Maar je weet er toch wel iets van?”
“Ja… een beetje wel, natuurlijk.”
“Dan komen we er wel uit.” Hij wendde zich naar de boogschutters die op de roeibanken zaten. “Wie heeft er hier ervaring met schepen?” Een schamele vijf man stak hun hand op, waarvan een gewonde.

Het daaropvolgende halfuur waren Miko en Tyr druk in de weer met het in het orde brengen van het schip. Ze waren er nog niet zo slecht van af gekomen als Miko had gevreesd. Drie van de mannen bleken doorgewinterde zeelui te zijn, die geen boogschutter waren geweest maar matroos op een Aralueens schip dat de Skandiërs hadden gekaapt. -Miko herinnerde zich dat er iets van in de brief gestaan had die Will had gekregen en hij stiekem had gelezen. Dat leek nu wel een eeuw geleden- En Tyr deed zich echt tekort met ‘een beetje’. Hij wist Nowell te vertellen dat het roer geblokkeerd was tijdens het gevecht. Zodat niemand het stuur hoefde vast te houden tijdens het gevecht en hij wist uit de kaarten van de Skirl de afgesproken koers te halen. Zodat ze zich weer bij de anderen konden voegen, voor die argwaan kregen. Maar uiteraard was er nog een klein probleempje.
“Wat bedoel je we moeten terug roeien? Hebben we daarom ons leven geriskeerd?”
“Ja er moet weer geroeid worden. Anders keren die drie andere Skandische schepen meteen om en is het met je leven gedaan. Trouwens mocht je het vergeten zijn op die drie schepen zitten nog vrienden en landgenoten van ons. Als we hen willen helpen, kunnen de Skandiërs maar beter niets doorhebben. Of was je van plan om meteen naar Araluen te varen en hen aan hun lot over te laten?” Miko zag zo aan het gezicht van de man dat hij geen seconde aan de anderen gedacht had, maar hij ging wel braaf terug zitten.