Epilogue

‘Best wel een gek idee dat we nu afgestudeerd zijn,’ zegt Elizabeth. We hebben net de resultaten van onze N.E.W.T’s binnen gekregen. Ik ben voor allemaal geslaagd.
‘Ja, inderdaad,’ mompel ik, ‘al helemaal bizar dat we van Hogwarts af zijn. Ik ga het wel missen daar, hoor.’
‘Ja, ik ook!’ Zegt Scarlett, ‘al niet iedereen.’
‘Kuch, Snape, kuch, Umbridge, kuch,’ merk ik subtiel op.
‘Precies,’ zegt de rest in koor.
‘Ik ga jullie wel missen,’ mompelt Scarlett.
‘Maar we blijven elkaar zien en spreken,’ zegt Jake, ‘al geldt dat zien niet voor iedereen van ons, natuurlijk.’
Ik kan bijna voelen dat hij naar me knipoogt. Ik steek mijn tong naar hem uit.
‘En afstuderen betekend alleen maar een nieuwe fase in ons leven,’ zeg ik wijs.
‘Dat is helemaal waar!’ Valt Jay in, ‘Dit wordt hartstikke cool! We kunnen een baan zoeken en er is nog zoveel te ontdekken.’
‘Oh, wauw, Jay, nu klink je echt oud,’ merk ik op.
‘Maar ik ben nog steeds knap!’ Zegt hij vol overtuiging.
De rest van ons barst allemaal in lachen uit.
‘Natuurlijk Jay, natuurlijk, wat jij wilt,’ zeg ik.

Als ik ze eenmaal uitgezwaaid heb en ze verschijnseld zijn, te horen aan de plotselinge stilte, zit ik met mijn ouders en Adam aan de keukentafel met thee en koekjes.
‘En wat ga je nu doen?’ Vraag mijn moeder.
‘Ik zal eerlijk zijn. Ik weet het nog niet zo goed. Ik zou heel graag Potion willen geven, maar ik vermoed dat ik daar nog te jong voor ben. Aangezien ik pas net afgestudeerd ben.’
‘Je bent wel met uitmuntend geslaagd,’ merkt Adam op, ‘bovendien zou het cool zijn als je het op Hogwarts kwam geven, maar dan moet je eerst Snape wegpesten.’
‘Nee, dat moet jij dan doen,’ zeg ik met een grijns, ‘dat heb ik al jaren geprobeerd, maar het is me nog nooit gelukt. Nu is het tijd om die taak aan jou over te dragen, in hoeverre het je nog niet deed dan.’ Vervolgens knipoog ik naar hem. ‘Maar ik denk dat ik wil beginnen met op mezelf te wonen en sowieso een baan te zoeken om mijn flatje te kunnen gaan betalen.’
‘Op jezelf wonen?’ Vraagt mijn vader en ik hoor hem zowat slikken, ‘en dat lijkt je een goed idee?’
‘Ja!’ Antwoord ik, ‘ik kan best wel voor mezelf zorgen en mocht het misgaan kan ik jullie altijd bereiken. Ik denk dat het tijd is om op eigen benen te staan.’
Het is aardig stil hierna en ik vraag me af of mijn ouders het net zo’n goed idee vinden als ik, maar ik heb het gevoel dat ik het veilige nest moet verlaten. Ik mag dan wel in duisternis leven, maar ik ben een vechter en ik ben er klaar voor om dit af te sluiten. Het is ook misschien wel precies wel wat ik nodig heb. Alles achter me laten en opnieuw beginnen in mijn nieuwe leven, want sinds afgelopen jaar is niets meer hetzelfde. De laatste verandering zal nu toch eenmaal moeten komen en mijn gevoel zegt me dat dit het juiste moment daar voor is. Dit is het moment om mijn vleugels te spreiden en de wereld te ontdekken en te zien waar de wind me blaast. Ik zal tegen bergen aanvliegen en ik zal er soepel over heen vliegen, maar wat er ook gebeurt. Ik blijf een vechter en ik ben klaar voor de verantwoordelijkheden ervan. Het is tijd om mijn dromen waar te maken.