33. What is he up to?

Abby POV.

Ik was nu ongeveer al een uurtje lang in de leerlingenkamer. Ik was bijna de enige die daar zat, bijna iedereen zat buiten om te genieten van het mooie weer. De felle zon scheen hard en iedereen wou daar zeker bij zijn. Ik had er helemaal geen zin in. Ik zat nog steeds met de ruzie van mij en Fred in. Het was onze eerste ruzie en ik begreep hem ook wel, maar ik kon er ook niets aan doen. Het leek alsof alles mijn schuld was. Ik zou morgen zelf moeten nablijven van Omber, omdat ik niet genoeg oplettend was. Volgens haar had ik de liefdesdrank heel gemakkelijk kunnen verhinderen en dat het zo duidelijk was. Volgens haar was het dus mijn schuld. Hoe oneerlijk. Ik was aan het lezen in een boek over Zwerkbal dat ik gevonden had in de bibliotheek. Ik begon het spel meer en meer te begrijpen. Ik was zo verdiept in mijn lectuur, dat ik het niet eens merkte dat er iemand voor mij staat. Hij hoestte eventjes zodat ik hem zou opmerken. Ik keek op en zag George voor me staan. 'Ja?' vroeg ik nonchalant. 'Je moet naar het meer gaan.' zei hij met een grijns. 'Waarom?' vroeg ik dan. Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en ik kon niet anders dan beginnen lachen. 'Fijn, zeg het dan maar niet.' zei ik en ik sloeg mijn boek dicht.

Ik liep naar het meer waar niemand stond. Ik wist dat het iets te maken had met Fred natuurlijk, maar ik had verwacht dat hij hier ging zijn, aangezien ik naar hier moest komen. Ik ging dan maar zitten en afwachten. Enkele minuten waren verstreken, maar het leek alsof ik daar al uren zat. Wat was hiervan de bedoeling? Was dit een grap? Ik begon me steeds meer te ergeren en elke seconde werd ik kwader. Dan plots zag ik een mooi kleurijk vlindertje recht voor mij vliegen. Een glimlach schoot op mijn gezicht en ik vergat even mijn zorgen. De vlinder landde op mijn hand en toen zag ik het. Aan de vlinder plakte een klein opgevouwd papiertje. Ik pakte het briefje van de vlinder af, waarna hij verdervloog naar de lucht. Verbaasd vouwde ik het briefje open en begon ik te lezen.

Abby

Ga naar het midden van het Verboden Bos.
Ik wacht op je.

F

Het Verboden Bos? Romantische plek om te praten, dacht ik. Ik besloot om dan toch maar te gaan, ook al was ik een beetje bang. In het bos was het donker en heel eng. Ik bleef maar wandelen en struikelde soms over de wortels van de bomen. Ik hoorde vogels fluiten en veel geritsel, wat niet echt hielp om me meer op mijn gemak te laten voelen. Het wandelen leek wel oneindig. Hoe wist ik nu wanneer ik in het midden van het bos stond? Toen ik het net wou opegeven zag ik wat licht eergens vandaan komen. Ik volgde het licht en toen kwam ik aan op een open plekje. Er waren vele kleine lichtjes verspreid en er lag een deken op de grond. Fred stond recht voor mij en op het deken lag een picknickmandje. Ik kon het niet helpen, maar een glimlach kwam op mijn gezicht tevoorschijn. Dit was dan ook zo lief dat hij dit deed voor mij.

'Hey,' zei hij. 'Hey.' antwoorde ik, waarschijnlijk lachend als een idioot. 'Waarom...Waarvoor is dit?' vroeg ik vrolijk en verbaasd tegelijk. 'Ik moest het toch goedmaken voor daarnet.' zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. 'Het is oké, ik had ook zo niet moeten reageren.' gaf ik toe. 'Nee, je reageerde normaal. Ik had totaal geen reden om boos op je te zijn. Jij kon er ook niets aan doen.' vertelde hij terwijl we plaats namen aan de picknick. Hij nam mijn gezicht vast in zijn rechterhand en hij streelde met zijn vingers over mijn wang. 'Ik word gewoon zo jaloers als ik je bij andere jongens zie.' fluisterde hij. Een grijns kwam op mijn gezicht, ook al weet ik niet echt waarom. 'Je hebt toch geen reden om jaloers te zijn.' fluisterde ik terwijl ik mijn gezicht dichter bij de zijne bracht. 'Heb ik wel. Je bent zo prachtig en geweldig, Abby. Je kan elke jongen krijgen die je wil en ik wil je niet kwijtgeraken. Ik ben gewoon bang dat je me verlaat voor iemand anders, iemand die beter is dan ik.' fluisterde hij terwijl hij keek naar de grond.

'Maar ik wel hen helemaal niet. Ik zal je niet verlaten voor iemand anders. Je bent geweldig, Fred.' zei ik verzekerd. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik ben gewoon een Wemel en jij bent...jij. Ik wil je alleen voor mezelf.' fluisterde hij terug terwijl hij zijn gezicht dichterbij bracht, als dat zelf nog mogelijk was. Ik wou protesteren, maar hij stopte me. 'En daarom... Abby Hendrickx, wil je mijn vriendin zijn?' Langs de buitenkant bleef ik kalm en grijnsde ik gewoon, maar vanbinnen was ik aan het juichen als een maniak. 'Natuurlijk, Fred.' fluisterde ik weer.

'Maar Fred, ik wil niet dat je zo onzeker bent over jezelf. Je...' begon ik, maar hij onderbrak me.

'Abby?'

'Ja?'

'Hou je mond.' zei hij waarna hij me liefdevol kuste. Onze lippen prikkelde een beetje toen ze elkaar aanraakte. Hij hield mijn gezicht goed vast met zijn beide handen, alsof hij bang was om me los te laten. Langzaamaan opende hij zijn mond een beetje en ik deed hetzelfde. Onze tongen raakten elkaar en onderzochten elkanders mond. Dit gevoel was iets onbeschrijfbaar. Iets wat ik nooit eerder had gevoeld en wel elke dag wou hebben. Onze kus was lang en vol passie en liefde. 'Wow.' zuchtten we beide toen we onze kus na een tijd stopten.