31. I'll kill him.

Fred POV.

Het was nu drie dagen geleden dat ik Abby en Smid samen zag en sinds dan waren ze officieel samen. Ze was nauwelijks nog in de leerlingenkamer, want ze liep alleen nog maar bij hem. De momenten dat je ze niet bij elkaar zag, waren heel erg zeldzaam. We zagen Abby ook niet meer aan tafel, want ze zat nu alleen nog maar bij Smid aan de tafel van Huppelpuf. Er ging altijd een steek door mijn hart als ik ze samen zag of kussen. Ik wist dat ik er niet naar zou moeten kijken, maar ik deed het toch. Iedereen probeerde me altijd op te beuren, maar het lukte niet. Ik kon het gewoon niet geloven, zo was Abby niet. Ze deed alles wat Smid zei, volgde hem overal en was de laatste tijd gewoon zo raar aan het doen. Ze was altijd vrolijk, maar niet gewoon vrolijk zoals ze normaal gezien is. Raar vrolijk zoals Loen Leeflang, maar dan nog erger. Abby was gewoon niet zo klef.

Het was ochtend en iedereen zat aan tafel voor ontbijt. Abby zat natuurlijk weer aan de tafel van Huppelpuf. 'Ze doet gewoon zo vreemd! Zo ken ik haar helemaal niet!' hoorde ik Ginny opeens uitroepen. Het ging dus over Abby. Het enige moment dat Ginny en Hermelien ze nog zagen, was in de slaapkamer net voor het slapengaan. 'Het enige wat ze doet is praten over Zachie dit en Zachie dat! Ze doet niets anders!' vervolgde Ginny. 'Luister, het is haar eigen keuze, dus laat haar gewoon met rust, oké?' zei ik geïrriteerd. Ik begreep dat Ginny heel goed bevriend was met haar, maar ik kon het nu even echt niet niet hebben dat ze aan het klagen was over haar. Hermelien mompelde wat en leek heel hard na te denken. 'Kijk, daar staat hij weer!' vervolgde Ginny echter. Ik zag hoe Smid een drankje aan Abby gaf, waarschijnlijk pompoensap, dacht ik. 'Ze kan niet eens voor haar eigen drinken zorgen!' riep ze dan weer kwaad en verwonderd uit. Hermeliens gezicht begon op te klaren, alsof ze na uren nadenken eindelijk het antwoord op een quizvraag gevonden had.

'Dat is het!' riep ze waardoor iedereen schrok en haar verbaasd aankeek. 'Hij geeft haar telkens een liefdesdrankje! Waarom zou ze anders opeens zo raar doen? Het is logisch! Hij deed het in haar pompoensap de eerste keer en nu geeft hij het haar elke ochtend. Daarom staat haar drinken altijd klaar.' vertelde ze. Ze had gelijk. Het was de enige logische verklaring. Iedereen leek het opeens te begrijpen. 'Ik vermoord hem.' gromde ik. Ik wou rechtstaan, maar Hermelien hield me tegen. 'Laat me los.' snauwde ik naar haar. 'Als je dat doet, vermoord Abby jou. Vergeet niet dat ze nu hopeloos verliefd op hem is.'
En hoe ging ik me nu weer beter voelen? 'We gaan met haar naar professor Sneep, die vind wel een oplossing. En daarna kan je hem vermoorden.' vertelde ze. 'En hoe gaan we dat doen? Ze zit altijd bij die kwal!' snauwde ik alweer.

Ik voelde me zo stom dat ik het zelf niet doorhad, terwijl het de hele tijd zo duidelijk was. 'Wacht tot straks. Ze gaat eerst naar de leerlingenkamer en dan pas naar de les, dus dan nemen ze afscheid. We verzinnen wel iets. Die liefdesdrank maakt haar vreemd en vrolijk, dus zo moeilijk zal het wel niet zijn om haar mee te nemen naar professor Sneep.' vervolgde Hermelien op haar plan. Ik mompelde iets en hield Abby en Smid goed in de gaten. Ik wou dat ik die zelfvoldane grijns van zijn gezicht kon slaan. Toen stonden ze op en liepen elk naar hun afdelingshuis. 'Nu!' riep Ginny en we liepen snel naar de leerlingenkamer waar Abby net was binnengehuppeld. Ja, ze huppelde. Die drank deed echt iets met haar!

'Abby? Wil je Zacharius zien?' vroeg Hermelien langzaam. Ze draaide haar snel om naar ons. 'Zachie? Natuurlijk!' riep ze met fonkelende oogjes en weeral waren ze vuurrood van de liefde. Ik had nu nog meer zin om Smid in elkaar te slaan. 'Kom, volg ons. Dan kan je bij Sm...Zacharius zijn.' zei ik. Ze volgde ons huppelend naar het kantoor van Sneep. 'Wat?' vroeg Sneep met zijn gewoonlijke kille stem. 'Abby neemt al een paar dagen liefdesdranken zonder dat ze het weet. Kunt u haar helpen?' vroeg Hermelien beleefd. Hij bekeek ons met kleine oogjes, vooral mij en George alsof hij wij daar iets mee te maken hadden, en liet ons dan binnen. Hij zocht in zijn kast die vol zat met toverdrankjes, die ik heel goed kende, want George en ik hadden daar al vaak dingen uit gestolen, tot hij iets vond. Ondertussen begon Abby heel raar te doen. Ze porde Ginny's kaak en knuffelde dan Sneep. Het was een heel raar, maar toch grappig zicht, zeker als je Sneeps reactie zag.

Hij maakte zich los van haar greep en liet haar het drankje drinken. We keken allemaal hoopvol naar Abby toen ze het drankje had opgedronken. Er leek helemaal niets te veranderen, ze bleef nog steeds glimlachen als een idioot en bleef te vrolijk. 'Geef haar een paar minuutjes en dan is ze weer...normaal. Ga maar terug met haar naar jullie afdelingshuis.' zei Sneep nog steeds kil. Ik moest een beetje lachen om wat hij zei. Abby? Normaal? Natuurlijk. Ze was net zo normaal als mij en George. Maar daarom hield ik zo veel van haar.