Piece number two.

Tussen de honderden leerlingen liep ik. De nieuweling die zocht naar haar lokaal. Ik wist dat op de eerste verdieping moest wezen. In lokaal nummer 1.18. Ik liep gewoon achter andere leerlingen aan en vond vanzelf een trap en toen ik die trap op was gegaan kwam ik vanzelfsprekend op de eerste verdieping waar lokaal 1.18 zich bevond. Gelijk het eerste lokaal dat ik zag was de goede. Dat is even mazzel hebben, dacht ik.
De deur was al open, er zaten zelf al een aantal mensen in. De mentor stond al voor de deur om zich voor te stellen.
'Ik ben Xavier Vlaswinkel,' zei de man die ongeveer begin dertig was. 'Ik geef Natuurkunde,' dat was niet bepaald mijn lievelingsvak maar ja...
'Lindsey,' stelde ik me voor terwijl ik hem een hand gaf.
'Jij bent nieuw hier op school toch?' vroeg hij overdreven.
'Ja,'
'Ga maar ergens in de klas aan een tafel zitten,' zei de mentor, die alweer klaar stond voor de volgende groep mensen die de klas binnenkwamen gelopen.
In de klas zaten alleen nog maar jongens. Ik besloot om ergens in het midden te gaan zitten bij het raam. Zo kon ik nog naar buiten kijken als het oninteressant zou worden.
Een groepje meisjes kwam luid giechelend binnen. Ze droegen allemaal hotpants en T-shirtjes met allemaal printjes erop. Van tijgerprintje tot een gewone smiley erop. Geef mij maar een spijkerbroek en een leuk T-shirtje met bloemetjes erop. Ze keken niet op of om naar mij of naar de jongens die achterin de klas zaten. De jongens hadden mij trouwens ook niet 'gezien'. Aan de ene kant vond ik die rust wel fijn. Ik was toch niet zo'n aandachtstrekker.
Steeds dropen er groepjes mensen binnen, die weer in een ander plekje van de klas gingen zitten. Ik was schijnbaar de enige die niet bij een van de groepjes hoorde. Hopelijk zou ik wel snel inburgeren. Nu zat ik naast helemaal niemand.
Vlaswinkel sloot de deur. 'Welkom in 3C, volgens mij hebben we iedereen?' zei hij overdreven blij. Ugh, hij was echt zo niet mijn type. Die gespeelde blijheid was zo kinderachtig. We waren toch geen brugklasser meer?
Een meisje dat vooraan zat stak haar hand op.
'Ja Jisca,' zei Vlaswinkel op een nog blijere toon.
'Kim is er nog niet,' zei het meisje dat Jisca heette. 'Maar die vaak te laat,'
Vlaswinkel hield zijn praatje over wat er dit jaar allemaal zou gebeuren. De reis naar Oslo, pakketkeuze en wat er veranderd was aan de school dit jaar. De reis naar Oslo was wel interessant om aan te horen maar de rest totaal niet. Pakketkeuze was toch pas in februari en het was nu pas augustus. Dat zou toch wel weer een eeuwigheid duren. En dan zouden ze dat hele verhaal wat hij aan het vertellen was herhalen en herhalen tot je er gaar van werd.
Na ongeveer veertig minuten was Vlaswinkel eindelijk klaar met praten. Nu moesten we allemaal iets van onszelf vertellen. Naam, leeftijd en wat onze hobby's waren. Zo leerde ik wel alvast een paar namen kennen.
Vervolgens vroeg Vlaswinkel op een lieve toon om te zorgen dat de 'nieuwelingen' te helpen met de weg hier door het gebouw heen te vinden. Daarna deelde hij de roosters uit en toen mochten we naar huis gaan. Ditmaal was de gang leeg, dus ik moest zelf de weg vinden. Gelukkig kon ik me die dus goed herinneren. Bedankt fotografisch geheugen, dacht ik glimlachend.
Eenmaal buiten aangekomen stond me weer de volgende 'challenge' te wachten. Mijn fiets vinden tussen al deze fietsen.