||Chapter 1.1 ||

Met mijn tandenborstel in mijn mond, en maar één hak aan rende ik door mijn appartement. Ik had niet op de bank ik slaap moeten vallen. Ik had m’n medicijnen moeten nemen zodat ik fatsoenlijk had kunnen slapen. Ik rilde bij de gedachten aan mijn nachtmerrie. Ooit zou ik toch weer gewoon mijn ogen moeten kunnen sluiten zonder gillend wakker te worden.

‘Lola’, Spencer klopte op de deur. Half struikelend opende ik de deur voor hem. ‘Bijna klaar’ en ik dook de badkamer weer in en spoelde mijn mond. ‘Heb je weer nachtmerries’ vroeg hij vanuit de woonkamer. Natuurlijk zag hij dat in een oog opslag, gosh wat haat ik het als hij dat doet.
‘Wat nee natuurlijk niet’ ik probeerde het te ontkennen, anders zou hij zich alleen maar zorgen gaan maken. Ik wierp een laatste blik in de spiegel, en liep de woonkamer in. Hij knikte naar de bank, ‘Oh betrapt’ mompelde ik, de volgende keer zou ik het bewijs moeten opruimen om niet betrapt te worden. ‘Ik wil er niet over praten, laten we maar gaan’ zei ik en pakte mijn autosleutels van het kastje af, trok mijn jas aan en liep de deur uit. ‘Jij rijd’ zei ik toen we bij mijn auto stonden, ‘ik moet m’n make-up nog doen’. Allebei stapte we in en reden weg.

Onderweg zette ik mijn favoriete cd aan.‘Wat heb je in je weekend gedaan’ vroeg ik terwijl ik m’n eyeliner op deed. ‘Ik heb een gelezen, en in het park geschaakt’. Spencer vertelde nooit uitgebreid over zijn weekend. ‘Klink leuk’, ‘Jij?’ vroeg hij. ‘Joggen, bankhangen. Ik ben op het moment The Host aan het lezen. En ik heb plannen gemaakt voor de vakantie. Mijn halfzusje komt langs’. De auto draaide de parkeerplaats op. ‘Hoe veel te laat zijn we’ vroeg ik, Spencer wierp een blik op de zijn horloge. ‘5 minuutjes maar, Morgan is zo vaak te laat’ stelde hij me gerust. We liepen naar binnen en meteen door naar de conference room. De rest zat al rond de tafel, en keek op toen we binnen kwamen. ‘Sorry mijn schuld’ zei ik terwijl ik plaats nam naast Emily. Garcia stond voor het presentatiebord en klikte door naar de volgende foto. ‘Woensdag ochtend kwam de 17 jarige Kate niet op school aan.’S Avond belde haar ouders de politie, ze vonden haar lichaam op een zaterdagavond 4 dagen later’. Nieuwe foto’s verschenen op het bord. Het meisje droeg een zwarte jurk en lag in een doodskist. ‘Volgend de lijkschouwing was ze minder dan 12 uur dood toen ze haar vonden’. ‘Is dit zijn eerste slachtoffer’ vroeg Morgan. ‘Nee door de hele staat zijn meisjes gevonden met dit MO. Op sommige plekken zijn meerdere meisjes gevonden met een langere tussen tijd. In die tussen tijd zit hij ergens anders in de staat’. ‘Het vliegtuig vertrek over 15 minuten’ zei Hotch en iedereen stond op om zijn of haar spullen te pakken. Toen iedereen de kamer uit was, waren alleen Hotch en ik nog over. Het was als of hij kon voelen dat ik ergens mee zat.

Kon ik het hem vertellen? Ik had het nooit aan iemand verteld, niet eens mijn moeder. Zij was op dat moment met haar nieuwe vriend weg. Dus toen ik ontsnapt was, heb ik voor me zelf gezorgd. Ik heb m’n kleding van die dagen verbrand. En ben later die week naar een psycholoog gegaan. Zij schreef me medicijnen voor om beter te slapen. Waarom ben ik niet naar de politie gegaan. Heel simpel, ik heb een perfect geheugen voor alles wat ik zie en hoor. Ik onthoud alles, het maakt niet uit of het jaren geleden is, ik kan het tot in het detail herinneren. Maar van die paar dagen is alles wazig. Ik weet dat de man een witte doktersjas droeg, maar als je vraagt om de man te beschrijven zou ik het niet kunnen. Het zelfde geldt voor de route die ik naar huis ben gerend.

‘De plek waar we heen gaan is mijn Home Town’ zei ik uiteindelijk maar. ‘Is dat een probleem’ vroeg Hotch. ‘Nee, totaal niet. Ik dacht alleen dat je het moest weten’.