De Zuidelijke Waterstam - 19
Mag ik jullie erop wijzen dat ik weer samen met mijn beste vriendin heb meegedaan met de Paul Harland Prijs?
Ons beste verhaal, Mijn Moeder kwam van de Overkant, staat intussen volledig online! We hebben hier echt een veel hogere score mee gehaald dan we voor mogelijk gehouden hadden
Vataja ontdekt bij de begrafenis van haar moeder dat die van een andere plaats afkomstig is, een ander deel van de stad, waar het leven veel beter is. Omdat niets haar nog bindt aan haar huidige woonplaats, trekt ze er op uit om te ontdekken waar haar moeder vandaan kwam en wat haar er toe gedreven had te verhuizen naar het armzalige oord waar zij was opgegroeid. Ze komt terecht op een plaats waar dingen niet zo eenvoudig zijn als ze lijken, waar een strijd woedt tussen het goede en het kwade. Een plaats waar ze niet voor iedereen even welkom is.
En ook van het tweede verhaal dat we inzonden, Nurmanon (geschreven door Dayxdreamer) staan de eerste deeltjes al online!
Nurmanon is de zoon van een graaf. Zijn hele leven wordt hij door zijn broers bespot en geminacht. Op een dag loopt het zo uit de hand dat Nurmanon besluit om van huis weg te lopen. Het begin van een reeks avonturen, maar het is niet zo eenvoudig om je familie te vergeten.
Ik hoop dus dat jullie deze verhalen allemaal gaan lezen als jullie even tijd hebben
(Het laatste verhaal dat we inzonden, http://www.quizlet.nl/chapters/1189216/een-ziel-en-een-strijd/, was van mij alleen en zal rond eind mei online komen, wanneer Nurmanon afgelopen is)
“Juist”, zei ik met een glimlach.
“Hoe weet u dat?”, vroeg Katara.
“Simpel, voor de oorlog hadden we veel contact met onze zusterstam.”
“Valsspeler”, bromde Katara, maar ze lachte erbij. “Heeft u zo nog avatarlesjes? Behalve sturen, want dat lijkt me hier te riskant.”
“Sturen doe je hier inderdaad beter niet, zolang Lizzie er niet is. Maar er is nog wel iets, ja. Wat denken de mensen hier van de Vuurnatie?”
“Ze vertrouwen hen niet.”
“Inderdaad. Lijkt je dat terecht?”
“Nou… als ik die soldaten zo zag en ik had tante Lizzie en tante Keylina niet gekend…”
“Juist. Dat is iets wat je altijd voor ogen moet houden, Katara. Als je mensen van een bepaalde stam leert kennen op een onaangename manier, moet je altijd voor ogen houden dat dat niet betekent dat die hele stam slecht is.”
“U heeft gelijk. Want zelfs in de oorlog was Lizzie goed hé?”
“Ja, en er waren nog soldaten die alleen maar gedwongen werden om te doen wat ze deden, maar die zelf niet wreed waren”, vulde ik aan.
“Dat is al moeilijker om te snappen”, zuchtte Katara.
“Airi en die soldaat waren verliefd, weet je nog?”
“Oh ja.” Ze glimlachte. “Zo had ik het eigenlijk nooit echt bekeken.”
“Onthoud het maar voor als je later nog met conflicten te maken krijgt.”
“Tante Yue, waarom heeft u eigenlijk tegen niemand gezegd dat ik de avatar ben? Ik bedoel, ik, nou, ik dacht altijd dat de avatar mensen hoop brengt?”
“Omdat je nog niet genoeg geleerd hebt, Katara. Je kan hen niet helpen hier zolang je niet kan vuursturen. De mensen krijgen al hoop doordat ik er ben, dat is voorlopig genoeg. En bovendien ben ik bang voor de reactie van de soldaten. Maar het zou me niet verbazen als er iets over gezegd wordt eens Lizzie er is.”
“Oké.” Ze glimlachte. “Wat doen we in tussentijd?”
“Voor eten zorgen en observeren. En ik stuur Lizzie morgen een brief.”
Reageer (2)
Wijze lessen inderdaad! (waar mensen in deze wereld ook nog wel eens aan herinnerd mogen worden)
1 decennium geledensnel verder
Snel verder!
1 decennium geleden