De Zuidelijke Waterstam - 18

Ik had geen zin om meteen weer uit te moeten leggen dat Lizzie en Keylina betrouwbaar waren.

“Allemaal naar binnen!” Soldaten kwamen plots naar ons toe. “Vooruit, de zon is bijna onder.” Meteen haastte iedereen zich naar zijn of haar iglo.
“U ook, prinses”, zei de commandant tegen me. “De herberg is die kant op.”
“De mensen hier waren zo vriendelijk deze Iglo ter beschikking te stellen”, zei ik. “Heel wat comfortabeler hier.”
“Ik dacht dat u zo blij was dat ik u een slaapplaats kon toewijzen?”
“Ik ben met elke slaapplaats tevreden, commandant, maar als ik de keuze krijg, verkies ik toch één die wat comfortabeler is. Goedenavond.” Ik deed de deur dicht en hoorde hoe voetstappen zich verwijderden. Hij kon echt bijna niets tegen me inbrengen.
“Ik haat hem”, gromde Katara.
“Ik ook”, zei ik. “Hij wordt verondersteld zich met de opbouw van het dorp bezig te houden, maar blijkbaar vindt hij dat niet nodig.” Ik ging zitten en Katara en Thomatio volgden mijn voorbeeld. “Wat vind je eigenlijk van deze stam?”
“Ik weet niet… het is anders dan thuis. Ik bedoel, het zijn hier allemaal kleine iglo’s, en bij ons heb je dat grote paleis en de straten en…”
“Heel juist”, zei ik met een glimlach. “En dat is iets wat je moet onthouden, Katara. Zelfs al behoren we tot dezelfde natie, onze cultuur is heel anders. Wij zouden gasten bijvoorbeeld nooit hun eigen huis of iglo geven.”
“Nee, die slapen in kamers op uw paleis of bij andere mensen”, merkte Katara op. Ik knikte. “En hier is het eigenlijk ook niet echt duidelijk wie de leider is hé? Ik bedoel, binnen de stam dan, die soldaten…”
“Wie denk je dat het zou zijn, als de soldaten er niet waren?”
“Nou, ze lijken veel respect te hebben voor de dorpsoudste, alleen lijkt me dat geen echte leider, om de ene of andere reden.”
“Als ik een gokje mag wagen, was het zijn zoon”, zei Thomatio. “Aan deze iglo te zien, het is hier veel rijkelijker dan waar we ook geweest zijn, tot nu toe.”
“Juist”, zei ik met een glimlach.