De Zuidelijke Waterstam - 17

“Ze hebben de hele wereld gered”, zei Thomatio. “Nu ze weten van de problemen hier, zullen ze jullie snel komen helpen.”

Katara kwam de kamer van het meisje weer uit. Meteen keek iedereen op.
“Ze wordt weer beter”, beloofde ze. “Is er nog wat van die soep?” Meteen nam iemand de kom en liep naar de kamer van het meisje. Niet veel later kwam ze terug.
“Ze heeft nog honger.”
“We hebben genoeg vanavond”, zei iemand anders met een glimlach. De soep werd tevoorschijn gehaald en iedereen begon te eten, tot ze bijna op was.

De volgende ochtend aten we het laatste restje van de soep op en wachtten tot de zon opkwam. Katara verzorgde het meisje intussen nog een keer.
“Eindelijk”, zuchtte iemand, toen de eerste zonnestralen zichtbaar werden.
“Nog even en we kunnen naar buiten”, vulde iemand anders aan.
“Dan gaan we zo snel mogelijk eten halen”, beloofde ik, en ik wees op Katara, Thomatio en mezelf.
“En wij laten iedereen weten dat u er bent”, vulde iemand anders aan.

De soldaten leken niet echt blij toen ze ons met het eten het dorp weer in zagen lopen, maar ze konden het ons niet verbieden. De dorpsbewoners daarentegen hielden bijna een feestje toen we het eten uitdeelden. Iedereen kreeg evenveel en ik vroeg er niets voor terug. We kregen ook meteen comfortabelere slaapplaatsen aangeboden in een lege iglo.
“Deze was van mijn zoon en zijn vrouw”, zei de dorpsoudste. “Ze zijn allebei omgekomen in de oorlog. We houden hem aan voor onze kleinkinderen later, maar momenteel kunt u er gebruik van maken.”
“Dank u, dat waarderen wij zeer”, zei ik met een glimlach.
“Geen dank, u heeft geen idee hoe blij we zijn dat u hier bent.”
“Ik was al lang van plan een keer te komen, maar toen ik hoorde van de problemen hier, heb ik dat bezoek versneld.”
“Kunt u die soldaten hier weg krijgen?” Meteen viel er een stilte, terwijl er net nog overal om ons heen opgewonden gepraat te horen was.
“Ik ken de mensen die dat kunnen”, zei ik een beetje ontwijkend. “Ze komen me over een paar weken achterna.” Ik had geen zin om meteen weer uit te moeten leggen dat Lizzie en Keylina betrouwbaar waren.