De Zuidelijke Waterstam - 16

“Nu de kinderen ziek worden, geven we hen elke dag een kom, maar daardoor is er dus nog minder voor ons.”

“Dan eten we dat vanavond allemaal op”, zei ik kalm.
“Maar prinses, we kunnen pas over drie dagen weer eten gaan kopen!”
“Mijn mannen hebben nog eten op het schip en de soldaten kunnen hen niet verbieden te gaan vissen”, zei ik. “Ik haal morgen wat, samen met Katara en Thomatio. Wij kunnen het dorp wel uit.”
“Echt?” Ze keken ons ongelovig aan.
“We delen morgen uit zo veel we kunnen”, beloofde ik. “Het is misschien maar reiskost, maar het is meer dan jullie nu hebben.”
“Dat zou geweldig zijn.” Hun gezichten stonden hoopvol.
“Wat zijn hier nog zoal regels?”
“Nou, we mogen niet buitenkomen als er geen zon is, en er is maar een paar uur per dag zon hier. En we mogen amper sturen.”
“Wat is amper?”
“Nou…” Ze vertelden dat ze niet mochten vechten, zelfs kinderen mochten elkaar niet plagen met water. Sturing leren was ook verboden, want dat kon allemaal dienen om te trainen voor oorlog. Heling mocht ook niet, want ze mochten geen gewonde soldaten leren verzorgen. Alleen die ene oude vrouw mocht zieke kinderen verzorgen, maar alleen de zieken, niet de gewonden. Ik zuchtte.
“Bij ons en de stammen in de buurt is elke vorm van sturing toegestaan, we mogen alleen niet effectief aanvallen.”
“Prinses, u moet ons helpen”, smeekten ze.
“Maak jullie geen zorgen. Katara en ik helpen de zieken en gewonden te verzorgen. Ik zal doen wat ik kan om jullie aan eten te helpen. En als prinses Lizzie hier is, zullen die soldaten snel worden weggejaagd.”
“Ik hoop maar dat u zich niet vergist in die prinses”, zuchtte iemand.
“Daarvoor ken ik haar te goed, ze heeft zestien jaar bij ons op het paleis gewoond”, stelde ik hen gerust. “Er is in het verleden al zo veel gebeurd dat zij, noch vuurvrouw Keylina, me veel kunnen weigeren.”
“En omgekeerd?”, vroeg iemand.
“Dat ook”, zei ik. “Maar ze hebben precies gereageerd zoals ik hoopte toen ik hen van de problemen op de hoogte bracht. Officieel sta ik onder hen, maar gewoonlijk werken we samen.”
“Ze hebben de hele wereld gered”, zei Thomatio. “Nu ze weten van de problemen hier, zullen ze jullie snel komen helpen.”