De Zuidelijke Waterstam - 13

Met een zucht liep ik de herberg binnen. Iedereen die er was stond doodsbang op een hoopje.

“Maak jullie geen zorgen, hij is weg”, zei ik vriendelijk.
“W-w-wie, wie bent u?”
“Ik ben prinses Yue, van de Noordelijke Waterstam. Dit zijn mijn schoonbroer en nicht.”
“Pr-pr-prinses Yue?” Ik knikte. “Kom-komt, komt u ons helpen?”
“Zo veel ik kan”, beloofde ik meteen. “Maak u geen zorgen, alles zal in orde komen.”
“Kunt u hen wegjagen dan? Zodat we weer vrij zijn?”
“Nee, dat kan ik niet zelf, maar ik ken wel de mensen die dat kunnen doen.”
“Zijn die met u meegekomen dan?”
“Nee, die komen over een paar weken”, zei ik met een glimlach. Meteen zag ik de angst terugkeren.
“De, de vuurvrouw? Maar…”
“Jullie moeten echt niet bang zijn”, zei Katara. “Ze is heel aardig.”
“Zowel vuurvrouw Keylina als prinses Lizzie hebben jaren in onze stam gewoond tijdens de oorlog”, vertelde ik rustig. “Ze hebben er samen alles aan gedaan om een einde aan de oorlog te maken en ons ook te helpen. Het was prinses Lizzie die vuurheer Azlai verslagen heeft. Wij kennen hen heel goed, ik weet zeker dat ze zullen helpen.”
“Maar zij eisen die belastingen!”, riep iemand. “En eerst werd er wel gezegd dat we weer mochten sturen, maar dat mag nu helemaal niet. We mogen de stam niet uit, we mogen zelfs niet gaan vissen. Kinderen worden ziek van de honger!” Op dat moment kwam er luid gehoest uit één van de kamers boven. Meteen sprong een vrouw op en rende erheen. Iedereen was doodstil en wachtte tot ze terugkwam. Ze had een klein meisje in haar armen.
“Is er nog wat eten?”, vroeg ze zacht.
“Een heel klein beetje”, zei een andere vrouw. Ze liep naar de keuken en kwam terug met een klein kommetje soep. Het was amper meer dan warm water, met een paar hele kleine stukjes wortel in. Ik keek ongemakkelijk naar Katara en Thomatio, maar we zeiden niets. Tot het meisje na een paar slokken van de soep moest overgeven. Haar moeder barstte in snikken uit.