Zayn malik

Dit gaat te ver. Dit moet stoppen. Boos druk ik mijn jointje uit, kijk er naar en steek er weer een nieuwe aan. Waarom ben ik de slaaf van de jointjes? Waarom is stoppen zo zo moeilijk. Waarom moeten we Niall meenemen in onze shit. Want dat doen we. De andere lijken Niall niet te zien als vriend maar als geld machine. "Zayn?" een bange Ierse stem klinkt achter me. Als ik me om gedraaid heb, zie ik Niall. Ik kijk naar de blonde jongen en meteen schuif opzij en maak plaats voor hem op de stoel. Met een gebaar maak ik duidelijk dat hij naast me mag zitten. Aarzelend gaat hij naast me zitten. Ik sla een arm om mijn beste vriend heen. Hij gaat tegen me aan liggen. Hij kijkt naar me en ik kijk weer naar Niall. Of wat er over van is. Doodsangst staat in zijn ogen. De lach die altijd op zijn lippen zit, is ver te zoeken. Er hoeft maar iets te gebeuren met hem en de tranen zullen stromen. Die wallen onder zijn ogen zijn niet te missen. En door zijn T-shirt heen voel ik botten zitten. "Niall, doe is je T-shirt uit." Het was meer een mededeling dan een vraag. "Waarom?" Zegt Niall maar voor dat ik antwoord geef of hij mij kan stoppen schuif ik zijn T-shirt omhoog. En wat ik zie maakt me bang. Niall had altijd een heel klein buikje. Dat maakte hem zo schattig. Maar nu. Het lijkt of hij 10 kilo is afgevallen de afgelopen tijd. "Dit moet stoppen." Het was meer tegen mezelf dan tegen hem. "Maar hoe?" Ditmaal was het de Ier die iets zij. Antwoord kwam er niet. De stilte was niet te missen. We lagen daar een uur voordat er Niall nog iets durfde te zeggen. Een paar woorden die veel impact hadden. Die drie woorden waren voor mij genoeg om hem te helpen. En daarbij mijzelf. "I Love You"