#3 - The Doctor and Elisabeth Daniels

Vechten, vechten en vechten. Ze moest zichzelf veilig stellen, ze moest een manier vinden om terug te komen bij de Doctor. Als hij zou denken dat ze dood was zou hij weg gaan en kon Elisabeth nooit terug naar huis en zou ze op het schip worden vermoord. En dat idee zag ze niet zitten. Ze wilde niet achterblijven. Met een of ander buitenaards wapen baande ze zich een weg door het enorme schip. Ze moest bij de controle kamer komen. Niet dat ze zou weten wat ze dan moest doen, maar ze hoopte dat ze daar iets kon vinden, een communicator of iets in die richting, om contact te leggen met de Doctor, zodat hij wist dat ze nog in leven was, dat was haar doel. Ze schoot met het grote wapen een paar wezens die het op haar gemunt hadden uit de weg. Like a total badass. Ze lachte, onbedoeld en meteen hield ze haar mond weer. Ze moest dit niet leuk vinden, maar stiekem vond ze het toch. Ze rende door de groen belichte gangen. De muren deden vond ze er echt stereotype buitenaards eruit zien. Haar rennende voetstappen galmende door de gang en ver achter haar hoorde ze geschreeuw en schoten. Ze moest op schieten. Verschillende deuren maakte ze open, maar die leidde niet naar de controle kamer. Liz was bijna aan het einde van de gang en wilde zich al omkeren toen hij de deur zag. Groter als de andere, belangrijker. Dat moest hem zijn. Elisabeth gooide het wapen over haar rug zodat hij op haar rug bleef hangen, want het hing aan een koord die ze om haar heen had gedaan, zodat ze het wapen niet de hele tijd vast zou moeten houden. Haar handen gingen naar de grote ronde wiel waaraan ze moest draaien met heel veel kracht, waardoor de deur open ging en ze had geluk. Het was de bestuursruimte en niemand was er. Het schip stond op automatische piloot. Gelukkig maar. Een last viel van haar schouders. Ze kon geen ruimteschip besturen en had daar ook geen zin in, dus besloot ze ook maar niet aan de bestuurknoppen te komen. Haar ogen scanden het controle paneel met miljoenen verschillende knopjes die allemaal op elkaar leken. Op zulke moment had ze de Doctor wel nodig. Wat nou als ze hem niet meer kon zien. Wat dan? Wat als ze voor altijd opgesloten was op het ruimte schip. Wat dan? Ze beet hard op haar lip en keek hopeloos naar de knoppen en zette haar handen op de rand van het paneel. Ze liet haar hoofd hangen. Het was nutteloos. Ineens vloog de deur weer open. De buitenaardse wezens met wapens. Het waren er maar een paar en het gevecht begon. Ze schreeuwde. Liz ontweek schoten en ledematen die op handen moesten lijken die haar neer wilden slaan en ze schoot met het grote geweer op de wezens. De kracht die erbij vrij kwam zorgde ervoor dat ze achteruit werd geduwd en haar rug duwde een knop in, zonder het in de gaten te hebben. De wezens werden opgeblazen door de kracht die vrij kwam door het schot en Liz zakte tegen het controlepaneel omlaag op de grond, hijgend. Ze deed het geweer af en legde het naast zich neer. Er zouden er zo meer komen.
"Hologram activated." klonk door de ruimte en Liz schoot omhoog. Wat was geactiveerd? Een scherm was tevoorschijn gekomen uit een muur, waarop allerlei opties te zien was. Een scanner scande haar en een 3D plaatje verscheen op het beeld van haar. Haar wenkbrauwen schoten omhoog en geamuseerd keek ze naar haar eigen lichaam op het scherm. Ze schudde snel haar hoofd en drukte wat opties in, ook al wist ze niet precies wat ze deed. Op een gegeven moment kwam ze uit bij de optie waarbij ze in moest voeren wie ze moest 'bellen'. Ze glimlachte in haarzelf en voerde de gegevens in van de TARDIS en de Doctor. Hopend dat het zou lukken keek ze naar het beeldscherm, maar het geluid van de wezens in de gang deden haar lichtelijk bang maken. Hij drukte op de knop om de hologram te activeren, maar hij deed het niet. Kwaad en gefrustreerd duwde ze steeds op de knop. Waarom deed hij het niet.
"Come on. Come on." siste ze en ze hoorde het gestamp dichter bij komen. Ze keek over haar schouder en keek toen terug naar het scherm en mepte er tegen. Ook al werkte dat nooit, het was een reflex.
"Where is that girl?" riep een van de wezens op de gang met hun schorre stem en Liz beet op de linkerkant van haar lip. Ze mepte nog een paar keer tegen het scherm en toen ineens kwam er een zoemend geluid uit en ze dacht even dat ze het kapot had gemaakt, maar toen kwam er op het scherm te staan dat het contact maakte... Met de TARDIS.


Met een harde klap vlogen de deuren van de TARDIS dicht en de Doctor liep kwaad naar het controle paneel wat midden in de ruimte stond. Hij sloeg zijn handen op het dashboard en een schreeuw ontsnapte er uit zijn mond. Elisabeth was nog op het schip. Ze had er niet op tijd af kunnen komen en zat vast op het schip. De Doctor kreeg de deuren niet meer open en het ruimteschip was weggevlogen. Hij was compleet uitgeflipt en hij was nog lang niet afgekoeld. Hij moest haar vinden voor het fout zou gaan. Niet dat hij Elisabeth zwak vindt, maar hij zelf kon maar net ontsnappen, hij had het niet overleefd als hij daar vast zat op dat schip en nu zat Liz daar. Elisabeth Daniels, het meisje dat hem had laten uitsloven en warm had laten voelen bij elke knuffel, het meisje wat hij beloofd had te beschermen met zijn leven, was het meisje wat nu opgesloten zat op een ruimteschip dat misschien wel miljoenen lichtjaren van hem weg was inmiddels. Hij sloeg nogmaals op het dashboard, hard. Waarom kon nooit eens iets goed gaan? De Doctor zakte door zijn knieën terwijl hij hard op zijn lip beet. Hij draaide zich om en zat toen met zijn rug tegen het paneel en zijn kont op de grond van de TARDIS. Hij verstopte zijn hoofd in zijn handen en schreeuwde luid. Hij wist niet wat hij moest doen. En hij haatte het niet weten. Zijn belachelijk uitgebreide brein draaide overuren, nog erger dan normaal en nogmaals ontsnapte er een frustrerende schreeuw uit zijn mond. Op dat exacte moment hoorde hij haar stem. De stem die hij zo graag nog wilde horen, de stem van wie hij vreesde dat hij die nooit meer zou horen. Elisabeth.
"Is it working?" klonk de stem. Hij sprong omhoog, snel en hij had moeite met rechtop te blijven staan en zijn hand hield het controle paneel vast. Waar kwam het geluid vandaan? Verbaasd keek hij met open mond om zich heen terwijl hij het controle paneel vast bleef houden. Zijn palmen waren zweterig en hij had waarschijnlijk iets kapot gemaakt als hij haar niet had gezien. Elisabeth stond aan de andere kant van het paneel.
"Doctor?" vroeg ze en ze keek hem aan met haar doordringende prachtige lichte ogen.
"Elisabeth!" schreeuwde de Doctor uit en de tranen stonden in haar ogen. Hij had geen idee hoe ze daar was gekomen, misschien was het een illusie, misschien was hij nu echt gek geworden. Hij was zonder het in de gaten te hebben naar Elisabeth toegelopen, zijn armen open zodat hij haar kon omhelzen, maar toen hij zijn armen om haar heen wilde gooien, was het alsof er niets was. Het was een illusie en het brak zijn hart. Hij was echt gek geworden. Voordat hij weer iets kapot kon maken sprak ze weer. Waarom ging ze niet weg.
"Doctor listen to me. I don't have much time. They are coming." sprak de illusie. Ze keek hem recht aan en ze leek zo echt. Hoe kon dat? Hij beet hard op zijn lip en een druppeltje zweet gleed langs zijn hoofd.
"What are you? Why are you here. Where's Liz?" zei hij kwaad en hij klonk gek, zelf schrok hij ervan en blijkbaar verstond de illusie hem.
"Doctor it's me, for real. Well yeah, it's a hologram and what I am saying right now is it saying to you. I can you see. Believe me. Please listen to me, I don't have much time." zei de hologram van Liz en de angst was in haar stem te horen. Het brak de Doctor zijn harten.
"Liz.. Where are you?" vroeg hij toen, niet helemaal overtuigd dat zij het was en niet een illusie.
"Controle room on the space ship and the aliens are after me. I just wanted to speak to you. To say that I am okay, for now at least." zei Elisabeth en ze sprak sneller dan normaal.
"Liz, wherever you are, I am coming for you, you understand Liz? I am coming for you. You will get of that ship in one piece." sprak de Doctor toen en zijn onderbewuste had blijkbaar had besloten dat het echt Elisabeth was. De Doctor zette een stap vooruit en stond recht voor de hologram. Voorzichtig stak hij zijn hand erdoor heen en beet op zijn lip, waarna hij snel zijn hand terug trok. Hij hoorde Elisabeth lachen. Haar prachtige lach, misschien was het wel voor het laatst. Hij sloeg zichzelf voor zijn hoofd, hij mocht niet zo denken.
"It's too late Doctor. They are here." "No, Liz, Listen to me. Fight and hide. I am coming to get you, I promise. I have promised to look after you." "There is not enough time Doctor." "There always is enough." Een harde schreeuw kwam van achter Elisabeth en de hologram keek over haar schouder en toen weer terug naar de Doctor. "Run now, I will come and save you, Elisabeth, just believe it." "Doctor.." "Liz.." Beide hadden ze tranen in hun ogen en langzaam viel het signaal van de hologram weg en Liz merkte het ook. "I will see you again, I promise Liz... Please." De hologram beet op haar onderlip en de tranen liepen over haar wangen. Het was een van de eerste keren dat de Doctor haar echt zag huilen, maar dan ook echt huilen. Ze had wel eens tranen in haar ogen, maar ze liepen nooit over haar wangen. Het geluid van iets wat breekt klonk op de achtergrond en Liz keek de Doctor aan. "What's wrong? Liz... What's wrong? What are you doing?" Elisabeth had zich voorover gebogen om haar geweer van de grond te rapen en deed deze toen om. Nu had ook de hologram een geweer en de Doctor trok een wenkbrauw lichtelijk op. Een harde knal en het geluid van instorting van muren vulde de Doctor zijn oren en hij keek bezorgd in de ogen van Elisabeth. "Don't you dare." siste hij nog, vol verdriet. Tranen vulden zijn ogen, net zoals bij Liz, maar ze keek moedig. Het gaf de Doctor hoop, hoop die niet verloren mocht gaan. Hij wilde dat er niets met haar zou gebeuren. Zij was alles wat hij had, buiten Jack en Hazel dan, maar op hen kon hij niet altijd rekenen. Elisabeth was er altijd voor hem, hij kon zich geen leven meer zonder haar voor stellen en dat wilde hij ook niet. Hij hoopte dat ze zou beloven dat ze voorzichtig zou zijn, dat ze zichzelf kon redden totdat hij er was. Hij zou de afkomst van de verbinding kunnen verkrijgen, met wat moeite, maar alles voor Liz. Als een echte soldaat herlaadde ze haar wapen en hij kon niet ontkennen dat het er vreselijk hot uit zag, maar hij was te druk om contact met haar te houden, zorgen dat ze veilig was. Het gerommel en geschreeuw op de achtergrond werd steeds luider en de hologram van Elisabeth keek achterom. Angst was in haar ogen te zien maar ook moed. De moed had ze nodig, maar ook de angst. De lichte ogen keken in de bruine van de ogen. De Doctors harten klopten in zijn keel en ook voor Elisabeth, ook al zag hij de Doctor alleen op een schermpje en ze legde haar hand op het scherm waarop de Doctor te zien was, waardoor de hologram hetzelfde deed, haar hand naar de Doctor toe. De Doctor slikte de brok in zijn keel deels weg en deed zijn hand tegen die van de hologram, hij voelde niets, maar het betekende veel voor hem, echt veel. De hologram haalde diep adem en hield met de andere hand het geweer goed vast. Doordringend keek ze de Doctor aan.
"It was an honor traveling with you, Doctor, a real honor." zei de stem van Elisabeth nog en voordat de Doctor nog iets kon zeggen draaide de hologram zich om met een schreeuw en schoot, waarna de verbinding weg viel.
"Liz..." fluisterde de Doctor, nog steeds met zijn hand in de lucht, waar net de hand van de hologram van Elisabeth was. Verschillende gevoelens overspoelde hem en hij had het gevoel dat hij verdronk in zijn eigen verdriet en woede. Zijn hand zakte omlaag en zijn benen werden zwak. Zijn lichaam draaide zich naar het controle paneel toe zodat zijn armen zijn vallende lichaam konden opvangen. De tranen die zich in zijn ogen op aan het hopen waren liepen over zijn wangen, geluidloos, maar hij veegde ze niet weg. Waarom zou hij dat moeten doen? Er flitsten van allerlei scenario's van wat er met Liz kon gebeuren voor zijn ogen langs en hij werd er duizelig van, waarna hij nu echt door zijn benen zakten en op de grond viel, met zijn handen en knieën op de grond, hoofd omlaag hangend en zijn vingers strak gebogen. Tranen druppelde op de vloer van de TARDIS en in een keer ontsnapte er een luide snik uit zijn mond terwijl hij zijn ogen dicht kneep. Hij was Liz kwijt, voor altijd. It was her last farewell.

_________________

oke, het faalt en ik heb het niet meer nagekeken, maar ik vond dat ik dit online moest zetten.