28. The dragon from fire

Abby POV.

De lessen gingen zó traag voorbij, dat het wel leek alsof de klok op een bepaald moment gewoon stil stond. Toverdranken was - zoals altijd - verschrikkelijk met Sneep, die me volgens mij haatte. Verweer Tegen De Zwarte Kunsten was een theorieles. Het was me voor de eerste keer gelukt om geen enkele opmerking te geven op haar manier van lesgeven. Ik was dan ook helemaal verbaasd dat ik geen nablijven kreeg toen ik het lokaal verliet. Kruidenkunde was eigenlijk wel leuk. Aangezien ik als nimf ook contact heb met de aarde, lukt het me best goed om met de planten overeen te komen. Marcel was de beste van de klas in Kruidenkunde en ik gunde het hem van harte. Ik vond het altijd zo zielig als andere leerkrachten hem afblaften. Toen mijn laatste les voor vandaag eindelijk gedaan was, kon de SVP beginnen. Ik volgde Harry en de anderen naar de Kamer Van Hoge Nood. 'Vandaag leren we de Patronus.' zei Harry als een echte leraar. 'Denk aan een krachtige goeie herinnering en roep Patronus. Vergeet niet, een volledige Patronus is echt heel moeilijk dus verwacht niet te veel.' vertelde hij terwijl hij rondliep in de zaal terwijl iedereen probeerde zijn Patronus op te roepen. Ik was heel hard aan het denken voor een krachtige herinnering, iets waar ik echt gelukkig van werd. Ik dacht aan het moment dat ik mijn toverstok kreeg, toen ik 10 was. Mijn ouders ontdekten net dat ik ook kon toveren en kochten me meteen een toverstok. Ik dacht heel hard aan dat mometn en zei toen Expecto Patronum, maar er gebeurde niets. Wel behalve dan een klein blauw vonkje eruit komen, maar dat gold als niets.

'Moet ik je helpen?' hoorde ik opeens achter me. Ik draaide me om en zag Zacharius Smid voor me staan, even trots als altijd. 'Nee dankje, het lukt me wel.' snauwde ik naar hem. Ik was al wat humeurig door mijn mislukte Patronus en een arrogante kwal die me wou vertellen hoe het moest, had ik nu niet echt bepaald nodig. 'Oh echt? Want daar lijkt het niet op.' zei hij terwijl hij recht voor me stond. Die gaf het ook nooit op hé? 'Als je wil, kan ik je privéles geven, die zal beter zijn dan die van Potter.' zei hij terwijl hij met zijn hand mijn gezicht streelde. 'Ik hoef geen privéles van jou en raak me niet aan!' zei ik terwijl ik zijn hand wegsloeg en wegliep van hem. 'Op een dag zal je me erom smeken!' riep hij me nog na. Ik begon te lachen. Ja natuurlijk in je dromen, dacht ik. Ik was zelf te lui om het luidop te zeggen. Ik dacht nog steeds na over een krachtige herinnering. Toen ik voor het eerst hoorde dat ik naar Zweinstein ging. Dat moest wel lukken. Ik deed weer hetzelfe als daarvoor, dacht aan die herinnering en sprak de woorden uit. Er kwamen al meer vonken uit dan daarvoor, maar daar bleef het dan ook bij. 'Dit is hopeloos.' zuchtte ik.

'Welnee,' hoorde ik opeens achter me. Waarom staat iedereen altijd achter me? Ik draaide me om en zag tot mijn genoegen dat het niet Zacharius was, maar Fred. 'Het zal wel lukken.' zei hij terwijl hij dichter kwam. 'Ja, over 20 jaar zeker.' zei ik geïrriteerd. Ik weet, het kwam waarschijnlijk gemeen over, maar als er iets eenmaal niet lukte, werd ik gewoon gemeen. 'Denk gewoon aan iets heel krachtigs, een moment dat je echt blij maakte. Een moment waarvan je dacht dat het nooit zal kunnen overtroffen worden.'
Hij draaide me om zodat hij achter me stond, hield mijn hand vast waarin ik mijn toverstok hield. 'Je kan het wel, ik geloof in je.' fluisterde hij in mijn oor. Ik kreeg weer van die tintelingen die ik altijd kreeg als hij dit soort dingen deed. En toen wist ik het. Een krachtige herinnering die me echt vrolijk maakte.

Het moment dat Fred me kuste. Het moment dat ik meer tintelingen voelde dan ooit tevoren. Toen hij zijn zachte lippen tegen die van mij drukte en me vasthield alsof hij bang was dat als hij me losliet, ik ineen zou vallen. Dat was de sterkste herinnering die ik had in mijn leven. Ik dacht aan het gevoel van zijn lippen tegen die van mij en sprak de bezwering uit. 'Expecto Patronum!' Opeens werd de kamer verlicht door een oranje licht dat iedereen verblinde. Een grote vurige draak kwam uit mijn toverstok en vloog even de kamer in. Ik hoorde een paar mensen 'wow' mompelen en iedereen keek verbaasd naar het grote dier dat verbonden was aan mijn toverstok. De draak was volledig van vuur en na een paar seconden verdween hij weer mijn toverstok in. Iedereen keek me met grote ogen aan en ik wist niet goed of ik nu blij moest zijn omdat ik een volledige Patronus had opgewekt, of misselijk omdat al deze ogen mij aankeken. Harry begon heel hard te klappen en iedereen volgde zijn voorbeeld. Ik voelde mezelf blozen, iets wat ik heel erg haatte. 'Zie je wel, ik wist dat je het kon.' fluisterde Fred toen in mijn oor, ook duidelijk verbaasd.

Toen de SVP gedaan was, vroeg bijna iedereen me over mijn Patronus. 'Hoe heb je dat klaargespeeld?' 'Kan je me helpen met de mijne?' 'Waarom zou je Patronus een draak zijn?' 'Aan wat dacht je tijdens de Patronus?' Ik antwoorde al de vragen, maar ik zei natuurlijk niet altijd de waarheid. Ik was niet van plan aan iedereen te zeggen dat ik aan Fred dacht voor mijn Patronus. Ik wist zelf niet eens waarom het een draak was, maar één ding wist ik wel.
Mijn Patronus was geweldig.