32.

Anna en Lilly renden de kant uit die Helena en Petunia ook uit waren gegaan. Ze hadden eerst Collin ontweken, hij had nooit goed gekeurd dat ze achter een moordenares en haar dochter aan zouden gaan.
Lilly stopte met rennen en verward stopte Anna ook. Ze keek haar vriendin vragend aan. Lilly legde haar wijsvinger op haar lippen, als gebaar dat ze stil moest zijn.
'Mam, ze is hier niet! En prins William is al getrouwd én heeft een kind. Waarom kunnen we niet terug naar Florida?' vroeg Helena. Ze stond op ongeveer 20 meter afstand van Lilly en Anna. Lilly en Anna wisselde een blik en verstopten zich achter een brede boom.
'Ze is hier wel. Ik voel het. Er is nog een prins voor je lieverd,' antwoordde Petunia.
'Anna is hier niet, mam. Collin zei toch dat er niemand in dit bos woonde op hem en een boswachter na,'
Petunia lachte. 'Ach, Helena. Je bent zo naïef. Anna is opgevoed door mijn zusjes. En ze hielden van het bos. Ze vonden het altijd de beste verstopplaats ooit. Dus waarom zouden ze haar niet verstoppen in het bos?'
'Dat is slim bekeken, mam,'
Anna sloot haar ogen en concentreerde zich op haar ademhaling. Ze moest haar best doen om niet te gaan hyperventileren, de moordenares van haar moeder stond nog op geen 20 meter afstand. Waarom hadden ze dit ook alweer gedaan?
'Anna,' fluisterde Lilly zacht en Anna opende haar ogen weer. Lilly wees voorzichtig naar een boom een paar meter verderop. Er stond een man achter. Dat zou vast de privédetective zijn. Hoe heette hij ook alweer? James? George?
Een duivelsgelach klonk naast Anna en verschrikt keek ze opzij.
Petunia stond met een pistool op haar gericht.