27.

Een parachute.
Zonder na te denken gris ik de parachute van de steen af en ik behoedzaam om me heen. Ik wil niet dat nu de anderen terugkomen en zien dat ik een sponsorgeschenk heb gekregen. Nu pas realiseer ik me wat dat betekent: Ik heb sponsors! Er zijn mensen in het Capitool of in district 4 die nog denken dat ik kan winnen. Er zijn nog mensen die niet denken dat ik zwak ben. Er zijn nog mensen die me willen helpen.
Dit feit alleen zorgt er al voor dat ik me een stuk beter voel en ik blijf nog even een paar seconden stilzitten met het sponsorgeschenk op mijn schoot. Dan realiseer ik me dat dit er waarschijnlijk erg raar en obsessief uit moet zien, dus probeer ik snel het doosje, dat aan de onderkant van de parachute vast zit, te openen. Voorzichtig trek ik de twee zijkanten uit elkaar en een klein potje komt tevoorschijn. Ik gooi de parachute en het doosje naast me neer en draai langzaam de dop van het potje. De geur van kruiden komt meteen op me af en ik staar opgelucht naar de zalf binnenin. Voorzichtig glijdt ik met mijn vingertoppen door de zalf en smeer wat op de wond in mijn arm. Het is heerlijk verkoelend en het verlicht de pijn bijna meteen. Blij verrast met het resultaat smeer ik nog meer zalf op mijn arm, net zo lang tot de wond niet meer zichtbaar is, bedenkt onder een dikke laag zalf. In district 4 hebben we nooit zalf of medicijnen, daar lopen we gewoon met de wond rond, totdat het geheeld is. Het enige geneesmiddel daar is het zeewater, wat niet geneest, maar wel zorgt voor de nodige ontsmetting. Maar deze zalf is echt Capitoolmateriaal. Ik kan met niet voorstellen dat een andere zalf echt zoveel effect zou hebben, al moet ik natuurlijk nog maar afwachten of mijn wond echt geneest, maar daar maak ik me geen zorgen over.
Ik klim overeind en recht mijn rug. Ik kijk omhoog en hoop maar dat een camera me nu in beeld heeft.
'Ik wil graag de inwoners van district 4, het Capitool en iedereen die verder heeft bijgedragen aan mijn sponsorgeschenk bedanken.'
Mijn stem klinkt helder en luid door de arena en ik hoop maar dat de andere tributen hier niet op af komen. Vast niet, ik ben een beroeps en waarschijnlijk zijn ze bang dat ik ze dan zal vermoorden. Ik besluit een rugzak te maken en daar wat bezittingen in te stoppen, zodat ik op elk moment weg kan gaan en dan genoeg spullen bij me heb. Want ik weet zeker dat ik het niet veel langer uithoud hier. In de rugzak prop ik een slaapzak, een flesje met jodium en natuurlijk het potje zalf. Ook pak ik een leeg drinkflesje, wat ik snel vul met water uit de rivier en een paar druppels jodium bij doe. Ook dat stop ik in de rugzak, tegen de tijd dat ik ben weggegaan heb ik in elk geval schoon drinkwater.
Ik hoef geen voedsel in de rugzak te stoppen, want ik kan zelf wel vis vangen met mijn drietand. En er is verder ook geen eten, behalve wat ik heb gevangen, maar dat is niet lang houdbaar. Waarschijnlijk groeien ergens in de arena ook wel eetbare planten, maar ik weet niet welke dat zijn en vergiftigd worden lijkt me geen fijne dood.
Mijn zelfgemaakte net hang ik voorzichtig in de rivier. Ik weet niet hoelang het net het uithoudt, want het is natuurlijk niet de beste kwaliteit, maar het is beter dan niks. De paar vissen die ik heb doorboord met mijn drietand eet ik langzaam op. Het valt me nu pas op hoeveel honger ik eigenlijk had en hoe slap ik me voelde. Er is hier verder niemand om mee te delen, dus eet ik alle vissen zelf maar op. Het liefst zou ik nu ook nog wat planten eten, maar ik mag niet kieskeurig zijn. Ik heb waarschijnlijk het meeste eten van iedereen hier in de arena, in elk geval meer dan de rest van de beroeps.
Het voelt nog steeds alsof ik niet bij de beroeps hoor, alsof de beroeps de slechteriken zijn. Maar ik hoor wel bij ze en ben waarschijnlijk net zo slecht. Ook heb ik geen idee welke tributen nog over zijn. Brianna leeft nog, dat weet ik bijna wel zeker. Maar met de rest kan van alles gebeurt zijn. Ik weet niet eens meer hoe de andere tributen heten of hoe ze er zelfs uitzien. Het voelt als maanden of jaren geleden dat ik met alle tributen aan het trainen was in het trainingscentrum. Het voelt alsof ik ben verandert in een andere Annie. Gevaarlijker, maar ook hopeloos. Ik weet dat ik alles moet doen om proberen te winnen. Alles.
Een kanonschot galmt door de hele arena heen.