He'sMine.

Ik gleed met men hand langs de armsteun tussen ons in en ze wende beiden hun blikken af. Ik nam diep adem draaide me naar hem toe, men benen kruisent in de zetel. Hij keek naar me neer, draaide zijn borst naar me toe en keek me aan. Zijn ogen waren oogverblindend in het beetje licht maar zelfs nu brachten ze van men stuk. Ze waren smeulend, verlangens en nog veel meer dingen in 1.
“En?” fluisterde ik.
“Het spijt me”
De mensen vooraan speelde verder, niet wetend wat er zich achteraan afspeelde, bijna het zelfde liefdes verhaal. Alleen veel ingewikkelder dan zij zich ooit hadden kunnen voorstellen. Ik slikte.
“voor wat?”
“Alles” zijn ogen staarde me aan, terwijl hij sprak. Zijn ogen niet helemaal goud zoals anders. Opeens vroeg ik me af hoe lang het geleden was dat hij gejaagd had.
“Maar je hebt wel nog geen antwoord gegeven op mijn vraag van deze morgen.”
“Ja” lachte hij.
“Ja, je hebt nog geen antwoord gegeven of ja, je houd van me?!”
Hij moest sneller antwoorden, ik kon het niet meer ik moest hem nu aanraken.
“Het 2de.”
Het was niet bepaald het gene wat ik wilde horen maar in nam er mijn genoegen mee. Hij streek langs men hand, naar men arm, nek en wang.
Moet… me… Tegenhouden.
Ik keek langs hem heen naar Edward. Hij gaf me een knipoog. Ik lachte.
Ik boog naar voor, klemde men armen rond zijn nek en keek hem inschattend aan. Hij lachte zijn tanden gevaarlijke tanden wit en duwde zijn voorhoofd tegen dat van mij. Hij nam diep adem, mijn geur proberend op te nemen. Men adem versnelde, niet zo lang…
Zijn neus streek langs de mijne, terwijl hij diep, verder in en uit ademden. Ik kon mijn hartslag overal voelen kloppen, hij schreeuwde voor hem, alleen kon hij het niet horen. Ik duwde met men neus, zijn kin omhoog en drukte mijn lippen tegen die van hem. Zijn perfecte, koude, marmeren lippen. Ik vergat hoe ik moest ademen. Hij trok me dichter tegen hem aan, wat het alleen maar moeilijker voor maakte. Ik hoorde zijn ademhaling, de mijne, de stemmen op het podium en de teleurgestelde zuchten van meisjes vooraan, die op het verkeerde moment omkeken.
Hij was van mij!