TheAnswer!

Leyna kwam naast me staan.
“Moet je dat zien,” ze knikte naar de andere,”Ieder meisje op aarde kwijlt op de Cullen-jongens” zuchte ze.
Ik knikte en gaf haar een lach. “Het is hun schuld niet weet je”
Zij was nu de gene die lachte,”Laten we ze maar eens zeggen dat ze er minder perfect moeten uitzien, of een voorstel doen voor de schoolregels:ten strengste verboden voor jongens om er uit te zien alsof ze net een mode magazine komen!”
Ik lachte, en keek haar aan. Haar ogen zaten aan hun vastgeplakt als de andere. Soms wou ik willen weten wat ze dacht, misschien moest ik dat maar eens aan Edward vragen.
He, Edward? Waar denkt ze aan?
Zijn ogen flitste naar me, naar Leyna en dan naar Jasper.
Jasper?
Hij knikte en richtte zich terug op Bella.
Ik kon de woede voelen opbouwen, zij dacht aan MIJN Jasper! Hoe kon ze! Ik zou haar nek kunnen omdraaien. Ik klemde men tanden op elkaar en wende kwaad mijn blik af.
Ik voelde opeens een hand op mijn schouder, ik keek op,”Laat dat maar uit je hoofd.”
Ik zuchte,”Waar dacht ze precies aan, Edward?” fluisterde ik in zijn oor.
“Je bent niet de enige die hem wilt Charlotte.” zuchte hij.
Mijn ogen gleden terug kwaad naar haar en ik beet nog harder op men tanden. Dat ze maar met haar poten van hem afblijft.“Ik dacht dat je geen van beide nog wou?!”
Ik keek geschrokken op. Hij had gelijk, ik zou me er niet druk in moeten maken. Het was niet aan mij om me daar druk over te maken. Hij was niet van mij en zou het nooit zijn. Ik wou het niet, Ik wou het niet, ik wou het zo erg, dat men hart het niet meer aankon. Maar dat zou ik nooit laten merken. Waar was ik mee bezig?
“Ja, dat vraag ik me ook af ja!” lachte Edward en liep naar binnen. Ik volgde zijn voorbeeld. Hij ging helemaal achteraan zitten, bij de bekleedde muur en hield 3plaatsen vrij. Bella, Jasper en… ?
Hij wenkte me met zijn vinger en klopte op de zetel naast hem.
Wat ben je van plan Edward? Zijn mondhoeken krulde geniepig omhoog en zijn ogen twinkelde in het vage licht van plezier. Rat.
“Vampier!” lachte hij toen ik ging zitten, helemaal tegen de muur aan. Vooraan was er een imens groot podium, dat belicht werd door grote spots. Ik zuchte en staarde er naar. Kinderen stroomden binnen, meisjes giechelde bij het zien van Edward en keken dan weer teleurgesteld weg als Bella naast hem kwam zitten en zijn lippen kuste. Hij kwam naast me zitten, maar zei niets. Ik ging hem zo erg negeren dat… dat híj er deze keer gek van werd.
Iedereen had plaats genomen, de lichten doofden zich en het rumoer viel weg. De lange, rode gordijnen schoven open en een vrouw stond in de cirkel van licht.
“Niemand.” Sprak ze.
“Niemand zou ooit hem bij me terug brengen. Niemand zou nog zeggen dat hij van me hield. Niemand zou me vast houden als het kou werd in de nacht en niemand zou me nog beschermen. Daar… in de eerste stralen van het ochtend licht was het de laatste keer dat ik hem zag. Zijn perfecte gelaatsuitdrukking die zijn gezicht aftekende en zijn ogen die me meer zeiden dan woorden ooit zouden kunnen. Het mooiste moment uit men leven. Hij had voor de allerlaatste keer men lippen gekust en dan… was hij weg.”
Ze werd terug stil en een traan glansde in het spotlicht. Dat was het. Zei had net alle antwoorden gegeven op men vragen. Ieder antwoord dat ik zo lang had zitten zoeken. Ik kon het niet!Dat was het antwoord. Ik kon niet de man achterlaten waar ik van hield, ik kon niet me schuldig voelen over men beste vriend en ik kon men vader niet in de steek laten elke keer ik kwaad werd. Ik moest denken aan ieder mooi moment zoals zij omschreef. Een soort elektrisch geladen lucht trilde tussen ons in. Zijn hand open, ik kon naar hem reiken en hem in de mijne houden. De gordijnen sloten zich weer en nieuwe mensen verschenen. Het was een oorlog. Bom slagen en geweren knalden door de ruimten. Het was de 1ste wereld oorlog dat ze toonden. Een liefdesverhalen over een onmogelijke liefde. Ik zag hoe Edward, Bella dicht bij hem hield en hij iets in haar oor fluisterde. Ik beet op men lip en keek vanuit men ooghoeken naar Jasper. Er was pijn te lezen in zijn ogen, maar ik wist bijna zeker dat het niet over het toneel ging. Een halfuur verstreek en de oorlog had een rust gemaakt, heel ven voor hij verder ging. Het grote bed in het midden van het podium met hun 2 er op. De man in de schoot van de vrouw. Ze streek door zijn haar en fluisterde woorden van liefde. Weer voor even keek ik naar Jasper. Waar zat hij toch bij zen gedachten. Edward keek me aan en glimlachte bemoedigend, Bella deed het zelfde.