De tornado

De lucht wordt pikzwart, en de tornado trekt ons naar zich toe.
Voor mij was dit toch echt een eitje.
Ik riep mijn aarde kracht op en nagelde mezelf stevig in de grond, als je element aarde was, hoefde je je hier geen zorgen over te maken.
Ook Snow gebruikt mijn element, zo snel ze kan graaft ze een hol, waarin ze zich maar net kan verschuilen.
De kracht van de tornado wordt steeds sterker, bomen worden ontworteld en vliegen overal rond.
Maar voor zover ik weet is er niks aan de hand, ik sta hier stevig en Snow zit in een holletje.
Wacht, waar is Elodie?
"Elodie!" roep ik de tornado in, ik heb geen idee of ze me überhaupt wel gehoord heeft, de tornado woeit als een gek, net een sneltrein die vlak langs je voordeur voorbij komt rijden.
"Denise, help!" klinkt het uit de tornado.
Ik knijp mijn ogen tot spleetjes.
Dan zie ik haar, Elodie is meegerukt in de storm.
Ze kan er zelf niet veel tegen doen, haar raadsels doen de storm niks, haar warmte doet de storm niks, je kunt geen vriendschap sluiten met een tornado en dingen laten zien die er niet zijn remmen een tornado ook niet af.
"Denise!" nu rechts van me.
Snow wordt het hol uitgetrokken, haar nagels laten diepe sporen achter in het zand.
Alleen haar voorpoten zitten nog in de grond, de rest heeft de tornado de lucht al in getrokken.
Nu vliegt ook Snow de lucht in.
Dit kan ik niet aanzien, en al zeker niet als ik twee van mijn beste vriendinnen moet zien sterven, mijn leven zou gebroken zijn.
Ik laat de grond los, de geweldige kracht van de tornado brengt me al snel zo'n 20 meter hoog.
"Elodie, Snow!"
Ik hoor een stem, maar ik versta er niks van, de tornado ruist overal boven uit.
Het komt van rechts, geloof ik.
Ik kijk naar rechts, alleen zand, dat de tornado mee heeft genomen.
Dan zie ik een vorm in het zand, een beetje vreemdgevormd.
"Elodie, Snow?"
Geen antwoord.
Of toch wel?
Ja!
"Denise, kijk uit!"
"Wat?"
Ik kijk boven me, Elodie!
Dan voel ik rechts een enorme klap, een rotsblok knalt tegen mijn drakenkop aan, daarvoor wilde Elodie me dus waarschuwen.
Mijn rechterwang brandt van de pijn, maar ik kan nu niet stoppen.
Ik durf er niet te voelen, ik wil het niet eens.
Moeizaam probeer ik hoger te komen, in dezelfde baan als Elodie in zit.
Het lukt!
Ik spreid mijn vleugels, in de hoop wat af te remmen, maar het werkt tegengesteld, mijn vleugels werken als het zeil van een zeilboot, en ik vlieg keihard achteruit.
Snel draai ik me, zodat ik vooruit ga, dan zie ik een staart, ik grijp die vast.
"Aah!" Elodie kijkt achterom, onze blikken ontmoeten elkaar weer.
"Elodie," roep ik angstig, maar toch een beetje gelukkig, "we moeten naar het oog, daar is het windstil!"
Met moeite komen we bij het oog aan.
Als ik onder me kijk zie ik Snow.
Die al eerder op het 'oog idee' gekomen was.
Met onze vleugels als parachute functionerend, dalen Elodie en ik naar beneden, naar Snow toe.
"We kunnen hier niet eeuwig blijven!" schreeuwt Snow, in de hoop boven het geluid van de storm uit te komen.
Helaas duurt het oog niet lang, en we zitten weer in de storm.
We hebben elkaar vastgepakt, want we willen elkaar niet weer verliezen.
Ik voel me zwak, mijn rechterdeel van mijn kaak klopt en doet vreselijk zeer.
Ik sluit mijn ogen en richt mezelf op mijn innerlijke ik.
Ik voel een helende kracht mij omsingelen, mijn innerlijke ik kan dat toch niet gedaan hebben?
Als ik mijn ogen open doe wordt mijn gelijk bewezen, we zijn omsingeld door water, de tornado is in het water verdergegaan!
Er is dus nog hoop.
Ik laat planten overal uit mijn lijf schieten om zoveel mogelijk water op te nemen, zodat ik weer wat op kracht kom.
"Meiden, naar beneden!" roep ik.
Elodie en Snow kijken me aan en knikken, met zijn drieën duiken we naar beneden en plonzen in het water.
Het kabaal van de tornado gaat over in een vreemd klinkend gekolk, we zitten onder water!
We zijn gered!
Dit keer ben je ontsnapt, maar dit was slechts het begin, wacht maar af!
Klinkt het vanboven.