Road O33

Het einde van de dag. Ik voel me aan het einde van een dag helemaal niets meer. Gebroken. Uitgeput.
Ben ik een nietsnut? Misschien wel. Ja, elke dag denk ik weer negatief over mezelf, dat ik het niet meer kan stoppen. Dat het gewoon niet meer te stoppen is.
Ik ken mezelf niet meer hierin. Ben ik nog wel de Eva, de Eva die altijd is op te vrolijken, door Jack? Dezelfde Jack, die mij verlaten heeft.
Tenminste, zo komt het bij mij aan. Ik snap nog steeds zijn beslissing, dat is het ook niet, ik twijfel daar geen seconde aan. Ik weet alleen niet zeker of ik de juiste beslissing gemaakt heb. Had ik niet mee moeten gaan? En wil ik dat? Ja, wik wil niets liever dan bij hem in de buurt zijn. Zonder hem te moeten missen.
Ik kan en wil er niet meer over na denken, dat ik hem nu misschien nooit meer zou zien. Slechts een boek, dat uit tweehonderd pagina's bestaat, zou deze beschrijving niet beter uit kunnen leggen dan ik. Ook al is het een dikker boek, heeft het meerdere bladzijdes. Maar daar gaat het niet om.
Ik schud mijn hoofd. Dit kan niet zo langer. Ik ga het veranderen. En snel, want elke seconde die er op de klok tikt, tellen mee.

Langzaam open ik mijn ogen, als de ochtend zonnestralen naar binnen schijnen. Ik laat mijn blik vallen op de klok, en ik zie dat het inderdaad bijna tijd is om uit bed te gaan. Het is weekend, gelukkig. Normaal gesproken stap ik uit mijn bed om zeven uur. Ja, heel erg vroeg dus. En dat op een doodgewone schooldag.
Ik verzet mijn benen op de grond, terwijl ik mijn pyjama even snel glad strijk. Ik maakte mezelf in beweging, en ik loop richting de trap.
Tijden geleden probeerde ik al om mezelf te veranderen, het één en het ander anders te gaan doen. Maar wat als het je niet lukt? Als je het zo vaak probeert, maar de donder en de bliksem het weer moeten verstoren? Daar ontkom je dan niet aan, en zeker niet als je in mijn schoenen zou staan.
Strak zijn mijn ogen gericht op mijn voeten, die geluidloos over de vloer bewegen. Geen moment twijfel ik aan mijn gedachten. Ik wil ze niet meer.

Ik heb mijn ouders één kleine blik waardig gegund. Daarna heb ik mijn fiets gepakt, en ben ik zonder pardon weggefietst. Ik moet wel, ik wil mijn gedachten op een rijtje zetten. Met nieuwsgierige ogen bekijk ik alle rondfietsende mensen, die allemaal een eindbestemming hebben, zoals ik. Tenminste, heb ik wel een eindbestemming? Heb ik een route in mijn hoofd, die ergens eindigt? Waarschijnlijk niet. Dit is niet hetzelfde als in verhalen die verteld worden, of die in boeken geschreven staan. Blijkbaar staat het daar niet alleen in. Het is te bewonderen in mijn hart, de gelijmde puzzelstukjes die nu weer gebroken zijn.
Ik bekijk opeens alles anders. De mensen die hier fietsen, en lopen, dragen een verhaal met zich mee. Ik ben niet de enige. Er zijn mensen die het zwaarder hebben, die meerdere dingen tegelijk mee moeten maken. En dan kom ik. Opnieuw schud ik mijn hoofd. Hoe kan ik mijn leven met die van hen vergelijken?
Voor ik van huis vertrok, had ik niet geweten dat ik mijn gevoelens zo onder controle kan houden. En nog steeds lukt het me. Ik ga het verder uitzoeken.