#11

[Ashley pov]
Ik probeerde niet in elkaar te zakken. Ik ben beledigd, gechoqueerd, ontgoocheld en niet in staat te reageren. Ik voelde hoe mijn ogen begonnen te prikken en overliepen met tranen. “Hoe kon je! Ik wou je helpen! Je hebt mijn vertrouwen misbruikt! Laat me gerust, ik haat je!” ik wilde niks meer met hem te maken hebben, niets meer, nooit meer! “Ashley, nee! Je bent het enige wat ik nog heb! Alsjeblieft, laat me niet alleen!” zijn stem was zo wanhopig. Ik zou bijna geloven dat hij het meende. “Dat had je maar wat vroeger moeten bedenken! Ik wil je nooit meer zien! Hoor je me? Nooit meer! Verdwijn uit mijn leven!” ik stapte snel weg, en zag vluchtig nog een hoopje ellende op de grond liggen. Het is zijn eigen schuld. Ik mag geen schuldgevoel hebben! Het mag niet! Ik laat me nooit meer zo bedriegen door iemand. Zeker niet door iemand, waar ik ooit halsoverkop verliefd op werd! Tijd om ermee te kappen!

[Robert pov]
Ik was er zeker van. Dit was het beste. Ik snelde naar een fiets, die niet vast stond, sprong erop en fietste naar de haven. Toen ik aan het vloedlijn stond, had ik mijn fietst allang gedropt. Dit was het dan. Het einde. Zonder haar, kan ik niet meer. Ik wil niet meer, zij wil niet meer. Ik geef het op. Alles.
Als in een trance stapte ik het ijskoude water in. Het verlamde mijn lichaam, maar het kon me niet schelen. Ik stond al tot aan mijn lippen in het water, een golf sloeg over mijn gezicht. Ik zette nog een stap verder en voelde hoe het water aan mijn neus reikte. Met mijn laatste kracht nam ik een grote stap en voelde hoe ik langzaam door mijn knieën zakte. Het water was nu overal, mijn longen smeekten om lucht. De kans om terug naar boven te keren, was er nog. Maar ik wou niet. Ik liet het gebeuren. Mijn longen klapten dicht, een vreselijk gevoel. Ik stikte langzaam, met alleen Ashley in mijn gedachten. Ooit zal ik haar terugzien, dat was het laatste sprankeltje hoop dat ik bezat. Langzaam ging ik dood.