Halfblood~6

'En dit zijn de verschillende cabines.' vertelde Chiron terwijl hij vol trots naar de 20 cabines wees.
'De hoofdcabines, hier in het midden zijn die van: Zeus, Hera, Poseidon, Demeter, Dionysus, Hermes, Ares, Athena, Apollo, Aphrodite, Hephaestus en Artemis. Sinds afgelopen zomer zijn daar nog acht cabines aan toegevoegd, de cabines van: Hades, Iris, Hypnos, Nemesis, Nike, Hebe, Tyche, Hecate.' vervolgde Chiron zijn toer.
Nadat Joey een korte samenvatting gegeven had van de afgelopen gebeurtenissen, had Chiron mij mee naar buiten genomen om het kamp te verkennen. Chiron en de anderen hadden nog iets gemompeld over krachten die ze niet kenden, maar voor de rest wist ik nu genoeg om alles te begrijpen.
'Chiron? Waar verblijf ik?' vroeg ik voorzichtig.
'Vanavond word je waarschijnlijk geclaimd door je vader of moeder.' Chiron keek bedenkelijk. 'Dat had eigenlijk al eerder moeten gebeuren, de gemiddelde leeftijd voor een god om een demigod te claimen is 13 jaar en jij bent nu al vijftien.' legde Chiron verder uit.
'Weet jij wie van mijn ouders sterfelijk was?' vroeg ik zachtjes.
Ik keek naar Chiron en zag hem nee schudden. Dat was de zoveelste teleurstelling omtrent mijn ouders. Mijn moeder en vader had ik beide nooit gekend, mijn tante was waarschijnlijk de zus van mijn moeder maar op dit moment was niets meer zeker. Ik voelde me een beetje voor gek gezet, niemand had mij iets verteld, daarna werd ik aangevallen, twee keer, en nu was mijn hele wereld ingestort. Het leek wel eeuwen geleden dat ik met Dimon uit zou gaan, in mijn favoriete koffietentje. Wat zou Soof nu wel niet van me denken? Nu zou ik nooit meer mijn favoriete karamel koffie drinken, met een muffin. S' ochtends naar school met de bus en daarna naar de film met Joey, nies zou meer hetzelfde zijn. Niet alleen was Joey nu half geit maar Chiron had me ook verteld dat we kamp niet zomaar meer konden verlaten. Het leek wel alsof ik in een film beland was, en ik hield niet eens van films. Het was raar om te bedenken dat ik mijn tante nooit meer zou zien, hoeveel ik haar ook niet mocht, ze was toch familie, denk ik.
Ik zuchtte en keek nog een keer om me heen. Het was hier wel mooi, met alle natuur en de rare kamphuizen. Het soort van stadion en de lava muur. Het klonk allemaal raar, nu was ik weer de nieuweling.
'Ik moet nu gaan, mijn boogschiet klas gaat zo beginnen.' zei Chiron.
Ik knikte, wat zou ik in godsnaam moeten doen? Ik kende hier helemaal niemand.
Net op dat moment kwam Percy aangerend. Nog zo iets raars, ik kende hem ergens van, maar van wat?
'Chiron, de saters hebben je nodig. Nou ja hetzelfde probleem als met Grover.' hijgde Percy.
'Blijf maar bij Rose, ik los het wel op.' bromde Chiron.
En voor ik het wist was hij weg.
Ik keek naar Percy terwijl die zich naar me omdraaide, zijn glimlach stond verontschuldigend.
'Ik had eigenlijk met Annabeth....' zei hij.
Ik knikte, 'dat is oke,' zei ik 'ik kijk wel gewoon wat rond.' glimlachte ik.
Hij grijnsde, draaide zich om en liep weer weg.
Mijn glimlach verdween, zie je ik was weer gewoon de nieuweling. Niemand wilde met mij omgaan.

Met een laatste potloodstreep maakte ik mijn schets af. In het echt was het natuurlijk mooier maar ik vond dat ik het meer best goed had getekend. De bomen die om het meer heen stonden weerspiegelde in het water en de kano's die aan de kant dreven had ik tot in detail goed getekend.
Ik slikte mijn tranen in, het was hier mooi maar niet leuk. Nadat Percy weg was, had ik een tijdje door het kamp heen gelopen en iedereen had me aangestaard. Niemand was naar me toe gekomen, ik mocht niet meedoen met het volleyballen, ik voelde me heel alleen. Dus na een uurtje aangestaard te zijn had ik maar besloten om ergens te gaan zitten en te tekenen. Toen ik het plekje onder een boom aan de waterkant gevonden had was ik begonnen met tekenen. Eerst had ik het monster getekend, het monster met de leeuwenkop. Daarna de Cycloop en als laatste het meer. Het gaf me rust, dit was mijn manier om alles even op een rijtje te zetten.
'Je kunt goed tekenen.' zei een zachte jongensstem achter me.
Meteen sprong ik op en draaide me zo snel mogelijk om. Mijn tekenspullen vielen met een doffe klap op de grond.
'Sorry, ik wilde je niet laten schrikken.' zei de jongen met een onzeker gezicht.
De jongen was helemaal in het zwart gekleed en zijn gezicht was lijk wit.
Ik keek hem nog steeds met grote ogen aan, maar toen begon ik me weer te herstellen. Ik draaide me weer om en ging weer met mijn gezicht naar het meer toe zitten.
'Maakt niet uit.' zei ik zachtjes.
Ik weet niet waarom maar ik voelde me niet op mijn gemak bij die jongen.
'Vind je het erg als ik naast je kom zitten?' vroeg hij.
Ik schudde van nee. Toen ging zitten legde hij het tekenblok weer op mijn schoot.
'Het is echt mooi.' fluisterde hij.
Ik glimlachte.
'Ik ben Rosalynn.' zei ik.
'Ik ben Nico, Nico di Angelo.' zei de jongen.