Ordinary 4.

Liam Payne.

De week was langzaam gegaan, Hanna en ik zaten nog steeds niet op de zelfde lijn. Meestal als we een gesprek hadden katte ik het weer af of werd ik boos. Wat ik had wist ik ook niet? Het leek wel of ik het niet goed wou maken zuchtend zat ik op de bank en keek naar buiten. Hanna was een stukje gaan lopen zachtjes beet ik op me lip, ik wist echt niet meer wat ik wilde Hanna was een lieve meid maar dat ze het kindje had laten weg halen knarste nog steeds aan me ik wist eigenlijk ook niet eens hoelang ze zwanger was. Het was stil in huis ik hoorde de secondes tikken van de klok wat me een beetje irriteerde langzaam hoorde ik het sleutel in het sleutelgat rommelen een teken dat Hanna weer thuis was zacht werd de deur weer dicht gedaan en hoorde ik hoe Hanna haar jas op hing. Ze liep de kamer in en keek me aan zacht beet ik op me lip en keek naar haar. 'Lekker gelopen?' zei ik wat ongemakkelijk en zag haar knikken. 'Ja' ze haalde een hand door haar bruine haren heen en nam plaats op de stoel en het was weer stil. 'Fijn' murmelde ik zachtjes en staarde naar de tv die uit was. De stilte was vreselijk en een zucht verliet mijn mond 'Hanna was het kindje wel van mij?' zei ik zachtjes ik durfde haar bij deze vraag niet aan te kijken misschien was ze nu wel beledigd dacht ze dat ik haar verdachte van vreemdgaan. 'Wat?' zei ze geschrokken. 'Natuurlijk was het van jou Liam..' zei ze zacht en ik keek haar aan en voelde tranen alweer bij me opkomen het had zoveel inpact op me. Hanna liep naar me toe en kwam naast me zitten ze slikte en keek me aan en uit het niets barste ze in tranen uit. 'Het spijt me zo Liam' snikte ze hevig en ik sloeg me armen om haar heen en trok haar in een knuffel. Mijn neus snoof haar heerlijke geur op en ik wreef met me handen over haar arm heen zelf liet ik ook een traan over me wang rollen. 'Waarom heb je het laten weg halen?' zei ik super zacht misschien was het nu beter om gelijk te praten en duidelijkheid want ik was de andere dagen aardig boos wat nu al stukken minder was. Voorzichtig keek ze me aan 'Liam we zijn niet toe aan een klein kindje, of dat dacht ik.. en en ik dacht dat jij het niet zou kunnen accepteren en ik misschien zelf ook niet' zei ze super zacht ik schudde me hoofd en streek een plukje haar achter me oor. 'Natuurlijk kon ik het wel accepteren, het was van ons Hann' de moeilijke woorden het was van ons deden me echt pijn iets wat leefde had ze eigenlijk het leven afgenomen. Voorzichtig liet ik haar weer los en staarde voor me uit. 'Hanna kunnen we niet beter.. een stop nemen in onze relatie?' met moeite kwamen de wooden uit me keel het deed zeer om dit te zeggen maar op het moment zat ik er gewoon door heen ze keek me geschrokken aan. 'Is dat wat je wilt?' vroeg ze met waterige ogen. 'Ik heb je nodig Liam' voor ze het zelf door had stroomde de tranen alweer over haar wangen, langzaam knikte ik. 'Alsjeblieft Hanna ik heb tijd nodig..' zei ik super zacht. 'Misschien is dat wel beter voor ons' mijn duimen veegde haar tranen weg ze stond op van de bank. 'Als jij dat denkt Liam' snauwde ze en liep gauw naar de gang ik stond op en liep achter haar aan 'Hanna kom op' zei ik voorzichtig en pakte haar pols vast die ze ruw probeerde los te trekken 'Rot op Liam!' riep ze kwaad ze trok haar jas aan maar ik liet haar niet zo gaan. 'Hanna, ik hou nog steeds van je maar ik wil gewoon even tijd voor mezelf' probeerde ik voorzichtig Hanna schudde haar hoofd, wat ze bedoelde wist ik ook niet. Vluchtig drukte ik een kusje op haar voorhoofd maar ze draaide zich al gauw weer om en voor ik het wist erd de deur met een klap dicht gegooid.

Daar stond ik dan helemaal alleen.

__

En ? Reactie met tips/complimentjes?