-018-

( POV Rein)

Ik loop het ziekenhuis uit en kijk zoekend de parkeerplaats op. Het zonlicht schijnt in me gezicht waarna er een stekend gevoel ontstaat rondom mijn hechtingen net boven mijn wenkbrauw. Gelukkig had Chrisje mijn pet meegenomen en word het meeste bedekt, maar de pijn van het zonlicht in mijn ogen is net iets te veel. Ik knijp mijn ogen samen en achtervolg Chrisje richting de auto. Met een bonzend hoofd stap ik in en laat ik me op de achterbank glijden. Ik sluit mijn ogen eventjes wanneer ik zwarte vlekjes begin te zien maar al snel gaat het beter en kan ik gewoon naar buiten kijken. Weilanden, huizen en lantaarnpalen racen aan me voorbij. Ik til mijn hand op en laat hem onder me hoofd glijden ter ondersteuning. 'Rein gaat het'? Ik kijk via de achteruitkijkspiegel naar me moeder 'Ja gaat wel alleen me hoofd doet echt zeer'. 'Gewoon rustig aan doen dan komt het allemaal goed'. Ik knik en wend me blik weer af naar buiten. Nog zo'n 3 straten en ik ben thuis. Eindelijk kan ik dan gewoon op me bed liggen en even helemaal nergens aan denken. Natuurlijk was het super dat de jongens bleven wachten tot dat mijn moeder er was alleen op sommige momenten ben je gewoon liever even alleen.


2 weken later

'REIN WE MOETEN NU ECHT WEG HOOR' Ik hoor mijn moeder haar stem door het huis heen schreeuwen. Waar moeten we heen dan? denk ik. Ik trek mezelf omhoog uit me bed en werp een blik op mijn mobiel. Zaterdag 15 februari. Ik bijt op me lip om na te denken maar voordat ik me het antwoord kan herinneren gaat mijn slaapkamer deur open 'Als we nu niet gaan denk ik dat de trein al vertrokken is MET Owen erin en kan je dus alleen rijden'. Fuck Zaterdag Studio dag. Hoe kon ik dit nu vergeten? Eigenlijk weet ik het antwoord wel. Iris. Maar dan alsnog wist ik altijd precies hoe laat we waar voor een studio of optreden moesten wezen. Ik pak mijn mobiel, OV-kaart en portemonnee en ren de trap af waar ik snel me jas aan trek en in de auto instap. Nu maar hopen dat Owen niet boos is dat ik alweer te laat ben.