The Hunger Games ~ Primrose Everdeen ~ Part 3 #chapter1

Ik begin te rennen. De boog schommelt vervaarlijk heen en weer. Ik pak hem steviger vast, maar kan er niets aan doen dat hij af en toe toch uit mijn handen glip. Als ik hem voor de derde keer laat vallen en me buk om hem op te rapen hoor ik voetstappen achter me. Ik pak een pijl uit de koker en leg hem op de pees. Abrupt draai ik me om. Misschien heb ik dan toch een beetje jagersinstinct. Ik weet nog dat toen ik jonger was, altijd moest huilen wanneer Katniss een dier schoot. Het bos is nog steeds niet echt iets voor mij. De rare geluiden, vreemde vormen in het donker. Maar ik hoef niet meer te huilen om een beest. Ik heb van Katniss geleerd dat ik alleen zo kan overleven als zij er niet is. Want dan zouden we weer in ons oude huis in de Laag moeten wonen. Vaag zie ik de contouren van een grote jongen. Een man bijna. ‘Je zus heeft mijn zusje vermoord!’, dreigt hij. Hij zet een stap naar voren. Instinctief doe ik een stap naar achter. ‘Je komt niet van me af!’, roept hij gefrustreerd. ‘Eerst je zus, nu ben jij aan de beurt’. Nu hij dat zo zegt, merk ik dat ik Katniss al een tijdje niet heb horen gillen. Nee, nee… Dat kan niet waar zijn! Katniss is niet dood! Onwillig glijdt er een traan over mijn wang. Ik heb geen tijd om hem weg te vegen. Ik zou de weinige grip die ik op de boog heb, verliezen en een makkelijk doelwit zijn. Als ik dit al niet ben. Op dat moment zie ik een tweede schim achter hem. Ik herken de contouren van Katniss. Oh Katniss! Het is bijna eng hoe ze zo stil door het bos kan lopen. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden, niet te laten merken hoe blij ik ben. Ik hef de boog op. Klaar voor actie. Op dat moment stoppen alle spotgaaien met fluiten. Eentje fluit nog een keer hetzelfde toonloze deuntje en verschijnt weer een hovercraft boven ons hoofd. Een andere dit keer. ‘Ren!’, roept Katniss. Ik vraag me af waarom we moeten rennen. Wij doen toch niets verkeerd? Zijn toch niet gevlucht? Maar dan herinner ik me dat we buiten District 12 aan het jagen zijn en dat dat misschien wel erger is dan vluchten. Ik schiet langs de bruine jongen heen en probeer Katniss bij te houden. Dat lukt niet makkelijk met de boog in mijn hand. Ik wurm mijn hoofd door de pees en het hout van de boog heen en gooi mijn arm eroverheen. Dit rent een stuk makkelijker. Katniss wacht even en als ik bij haar ben, sleurt ze me mee een bosje struiken in. Nadat de hovercraft weer verdwenen is, sta ik op en geef de pijl en boog terug aan Katniss. Ze glimlacht en slaat een arm om me heen. Dan zie ik pas de enorme streep bloed die over haar wang haar hals in glijdt. Haar broek is gescheurd en in haar been bevindt zich een enorme jaap die nog harder bloedt dan haar wang. Hoe kan ze zo sterk blijven en er nog mee kunnen rennen? Misschien maken de Hongerspelen je wel zo sterk. Dat je blijft doorvechten tot het uiterste. Toch ben ik blij dat het Capitool de jongen heeft meegenomen, dat ik of Katniss hem niet hoefde te doden. ‘Je zus heeft mijn zusje vermoord!’ De knop in mijn hoofd drukt als vanzelf op replay. Katniss heeft het meisje vermoord! Alsof ik er nu pas achter kom. Katniss heeft het meisje vermoord! Waarom? Maar ik voel dat ik er nog altijd beter niet over kan beginnen. Daarom ondersteun ik Katniss naar het hek. Dat is gestopt met zoemen. Ik kruip onder het hek door en loop met Katniss naar ons huis in Winnaarswijk. Het is nog best een aardig stuk lopen. Af en toe laat mijn zus een korte kreun ontsnappen. Dan komen we eindelijk thuis aan. Ik zie mijn moeder ongerust uit het raam kijken. Haar blik ontspant wanneer wij het korte trapje naar de deur oplopen. Peeta opent de deur voor ons. Ik zie Katniss’ gezicht verkrampen. Wat is er toch met hun samen aan de hand? Peeta pakt Katniss vast en ondersteunt haar naar de keuken, waar mijn moeder de eettafel al heeft leeggeruimd. Peeta legt Katniss erop. Ik zie hoe Katniss onopvallend naar hem gromt. Ik help mijn moeder met het verbinden van Katniss’ been en geef haar een spuit met medicijnen. Ik heb waarschijnlijk toch meer genen van mijn moeder gekregen, bedenk ik me. Peeta zegt ons gedag en verdwijnt naar zijn huis tegenover ons. Ik zeg ook gedag en kruip onder het wol. Het is zoveel warmer dan vroeger. Toen we nog in de Laag woonden. Ik geef het nooit toe, maar ik mis de Laag soms wel. En ons oude leven. Ik merk dat Katniss hetzelfde heeft. Ik denk dat ze verlangt naar haar trouwe zekerheid. Dat ze wist waar ze aan toe was. Net als ik zou zij dat nooit toegeven. En eigenlijk heb ik het hier ook best wel naar mijn zin. Het huis is groter, we hebben een bad en stromend warm water 24/7. Langzaam dommel ik in.