Chapter nine

Ik vroeg hem: Wil je mee naar mij thuis komen? Ouders zijn toch niet thuis.. Oh, ja lijkt me leuk, kan ik ook eens zien waar je woont. zei hij met een schattig gezichtje. Op de weg naar mij thuis zeg ik: Kom op Justin, Om ter eerst! En daar gingen we, doodmoe, maar lachend kwamen we thuis. Denver [mijn hond] had al de hele dag alleen gezeten en was zo blij dat hij justin zag dat hij hem meteen besprong. We gingen naar mijn kamer, en Justin sprong direct op mijn bed, waardoor ik plat lach van het lachen. Met hem kon ik zo goed praten, en hij keek zo schattig naar mij, soms begon hij zelfs te blozen. Ik hoefde niets te zeggen, alleen maar als ik al bij hem was voelde ik me veilig. We schoten zo goed met elkaar op, en ik keek zo hard uit naar het bal. Ohja, daar ging het allemaal gebeuren. Toen Justin na een tijdje weg was legde ik me op m'n bed, ik dacht alleen maar, aan alles, en Justin en mij. Toen voelde ik m'n gsm trillen. Eigenlijk had ik geen zin om op te pakken, maar het was Charlotte, en ik wou alles horen!