Halfblood~5

Enorme ophef in het kamp. Het zou hier ook eens een keer rustig zijn. Ik rende de heuvel af, met Percy op mijn hielen. We renden dwars door het veld met boogschieters, wat een hoop geschreeuw opleverde. Men fluisterde over een bewusteloos meisje dat het kamp was binnengebracht.
Bij de deuropening van het Grote Huis stopte ik. Percy ging schuin achter me staan. Hij legde zijn hand op mijn schouder en keek over me heen de kamer in. Ik zag Chiron in zijn rolstoel zitten. Als hij op het kamp was was hij haast nooit in zijn menselijke gedaante.
'Is het waar?' vroeg Percy. Chiron keek op. Hij leek niet verbaasd ons te zien. Percy liep langs me het huis binnen.
'Hallo, Percy, Annabeth.' Chiron keek naar de bank vlak voor hem. Pas nu zag ik het blonde meisje dat onder een deken lag. Haar haren lagen verspreid over de bank en ze had haar ogen gesloten. Haar huid was wit weggetrokken dat ze een levenloze indruk gaf.
'Is ze...' begon Percy. Ik zag hem slikken.
'Ze leeft nog,' zei een barse stem. Een sater verscheen in de deuropening. Hij had een bakje water in zijn handen en een bril op zijn neus. De bril maakte zijn frons nog opvallender.
Hij liep langs me ,zette het bakje water op een tafeltje en doopte er een doek in. 'Je denkt toch niet dat ik haar laat sterven als we al zo dichtbij de grens van het kamp zijn.' Hij trok de deken naar beneden en depte de natte doek tegen de bloederige wond op haar schouder.
'Wat maakte die wond?' vroeg ik. De wond was bloederig en zag er pijnlijk uit.
'Een Chimaera,' bromde de sater.
'Annabeth,' zei Chiron. 'Kun je een beetje nectar voor Roselynn halen?'
Ik knikte en liep op een drafje het huis uit.
Een Chimaera, waarom had zo'n krachtig monster dit meisje aangevallen? Wat was er zo bijzonder aan haar?
Toen ik terug kwam, met nectar voor Roselynn, zat Percy op een stoel. Hij praatte met Chiron. Het zag eruit alsof het een vertrouwelijk gesprek was.
'Joey heeft haar een lange tijd in de gaten gehouden,' hoorde ik Chiron zeggen toen ik dichterbij kwam. 'Hij weet zeker dat ze een Halfbloed is.'
Joey zat op het randje van de bank en keek naar Roselynn, maar zijn puntige oren waren gespitst.
'Ze is niet bewusteloos geraakt door de wond of door een of andere klap. Joey zei dat ze, onbewust waarschijnlijk, haar krachten gebruikt heeft en toen in elkaar zakte. We hebben wel vaker meegemaakt dat de krachten in het begin erg uitputtend zijn voor Halfbloeden, maar het komt maar zelden voor dat ze er bewusteloos van raken.'
Percy knikte langzaam. 'Wat betekent dat voor haar?' vroeg hij. 'Het bewusteloos raken, bedoel ik.'
Chiron schudde zijn hoofd. 'Ik weet het niet. We moeten haar sowieso even in de gaten houden. Ik weet niet of het iets eenmaligs is.'
'Welke kracht gebruikte ze?' vroeg ik.
Percy en Chiron schrokken op.
'Annabeth,' zei Percy. 'Ik had je niet horen binnenkomen.' Hij stond op en kwam naast me staan. 'Heb je de nectar?'
Ik hief mijn hand op en liet hem het flesje zien. Joey stak zijn hand uit en ik gaf het hem. Hij druppelde de vloeistof in Roselynns mond.
Sinds vorige zomer hadden Percy en ik een "echte" relatie. We waren beide onze eigen weg gegaan na de vakantie, maar hadden elkaar heel vaak gezien. Nu, aan het begin van de volgende zomervakantie, zagen we elkaar weer elke dag. We waren niet erg klef, maar waren wel altijd samen. Waar Percy was, was ik ook en waar ik was, was Percy. Meestal stond hij schuin achter me, het had iets beschermends.
Roselynn haalde plotseling diep adem. Haar oogleden begonnen te trillen. We staarden haar alle vier aan terwijl ze langzaam haar ogen opende. Eerst keek ze wat duf om zich heen, maar dat veranderde toen ze de onbekenden in de kamer zag. Ze keek met grote ogen rond. Haar ogen bleven even hangen bij Percy.
'Joey?' Haar stem was heel zacht en het klonk alsof de woorden over een rasp gehaald werden. Ze keek haar vriend vragend aan.
'Ja, Roselynn. Hoe voel je je?' reageerde Joey bezorgd.
Roselynn pakte zijn hand losjes vast en keek opnieuw door de kamer. Haar ogen bleven even hangen bij Chiron, Percy en mij. 'Niet zo goed, denk ik,' zei ze met dezelfde schrapende stem. Ze keek Joey weer aan. 'Er groeien namelijk hoorntjes uit je hoofd.'
Joey haalde opgelucht adem en lachte. Percy grinnikte ook.
Ik glimlachte naar het meisje.
'Waar ben ik? Waar is dat mons..' Ze vernauwde haar ogen alsof ze zich afvroeg of het allemaal een droom geweest was.
'Je bent op Kamp Halfbloed,' zei Percy. 'En dat monster, dat heb je verslagen.'
Roselynns ogen werden groot. Ze probeerde te gaan zitten, maar gilde door de plotse beweging in haar gewonde schouder. Ze keek Joey hulpeloos aan.
'Ik denk dat ik wat uit te leggen heb,' zuchtte hij vermoeid.