25. What's happening to me?

Abby POV.

Er was weer eens een week voorbijgevlogen. Ik had geen nachtmerries meer gehad, Fred en ik spendeerden onze zeldzame tijd met elkaar en ik studeerde goed voor al mijn vakken. Verweer Tegen De Zwarte Kunsten was nog steeds een probleempje, wegens Omber die me verschrikkelijk haatte. Ik kon door haar opgezette glimlach een grote haat voor mij zien en dat had ook een grote invloed op mijn cijfers. Ook moest ik bijna elke namiddag straf komen schrijven, waarna ik terugkeerde naar de leerlingenkamer met een bebloede hand. Ze begon me steeds meer en meer te irriteren met haar veiligheid over ons. Ze wou dat we niets wisten over onszelf verdedigen, alsof er niemand op deze wereld was die ons iets wou aandoen. Maar die was er wel: Voldemort. Door dit alles, zag ik Fred nog maar heel weinig. Ik wist zelfs nog niet eens of we echt officieel samen waren. Maar hoefde dat wel? Misschien was Fred gewoon niet zo'n type om onze relatie te defineren en vond hij goed zoals het nu is. We kusten dan wel in het openbaar en iedereen wist al van ons, maar toch voelde het nog niet compleet doordat hij me niet echt gevraagd had.

Ik schudde die gedachte weg, ik had al genoeg dingen aan mijn hoofd. De Kerstvakantie kwam er bijna aan, dus dat betekende één ding. Examens. Ik had er nog nooit een gehad, dus ik was dan ook verschrikkelijk nerveus en dat was nog maar zacht uitgedrukt. Ik was de enige in de meisjeskamer die ik deelde met Hermelien, Ginny en Loena. Loena was een vreemd meisje, maar wel lief. Ik vond het dan ook zo erg dat mensen haar pesten, ik stond ook dan voor haar op. De anderen waren waarschijnlijk in de leerlingenkamer met de anderen, maar ik wou wat rusten. Ik lag op het bed, met natuurlijk mijn kleren gewoon nog aan, en zat te denken over vanalles en nog wat.

Abby

Ik keek geschrokken rond in de kamer. Niemand. Ik was alleen. Maar ik hoorde die kille stem uit mijn nachtmerrie terug. Het was niet die zachte fluwelen zangstem die ik een week geleden hoorde, waarna ik flauwviel. Het was een kille, dode stem die ik herkende als die van Voldemort. Ik keek nog eens in de kamer, waar nog steeds niemand was, behalve ik. Ik zocht in de kasten, onder het bed, maar er was niemand te vinden. Misschien was het inbeelding? Maar ik had alleszins nog steeds kippenvel op mijn armen.

Abby... Kom naar mij

Ik draaide me meteen om, de stem kwam van vlak achter mij. Maar weeral staarde ik naar het niets. Ik voelde me duizelig en ik had het gevoel dat ik moest doen wat de stem zei, zoals eerder in mijn nachtmerrie. Ik moest doen wat hij zei, ik moest het bevel uitvoeren.
Ik knipperde met mijn ogen en kwam zo terug bij heden. Wat was ik nu aan het denken? Ik mocht hem niet volgen, ik moest me tegen hem verzetten. Ik was sterk genoeg om het te doen, dacht ik bij mezelf.

Abby... Volg je meester

De stem leek als gefluister, maar vulde toch de hele kamer. Het werd opeens ijskoud en het voelde alsof ik bevrozen was. Ik stond vastgenageld aan de grond en wist niet meer wat te doen. 'Abby?' Ik draaide me met een ruk om. Ik zag Hermelien verbaasd voor mij. Het leek alsof ik een droom zat en nu pas wakker werd. De koude was verdwenen, net zoals de stem. 'Ja?' vroeg ik verbaasd om dit alles. 'Ehm, kom je mee naar de anderen? Fred mist je.' zei ze bezorgd, maar toch met een kleine grijns bij dat laatste. Ik liet een klein lachje uit en volgde haar toen. Ron en Harry zaten aan ons vertrouwde plekje aan de haard en glimlachten naar me. Ik zag ook Fred en George bij Leo Jordaan een beetje verder en Ginny bij Daan Thomas. Alles werd opeens weer draaiierig en ik voelde mezelf duizelig en misselijk worden. Ik hoorde ze weer. Het lieflijke gezang van de nimfen.

Abby, je moet ons volgen.
Je bent net als ons.

Hermelien keek me bezorgd aan en Harry en Ron stonden op. De vloer werd zwaarder en alles werd wazig. Ik voelde Hermelien me vasthouden en proberen me tegen te houden van te vallen, wat niet zo goed lukte. Een paar seconden later, greep iemand me vast en legde me in de zetel. Ik zag niet wie, ik hoorde mensen tegen me praten, maar ik hoorde slechts gefluister alsof ze mijlenver waren. Alles werd zwart en voordat ik het bewustzijn verloor, hoorde ik de nimfen zingen.

Lucht geefd wind die zal waaien
en de huizen zal laten wegblazen

Aarde geeft trillingen
en laat alles instorten

Vuur verbrand alles wat op zijn pad ligt
en laat alles achter tot as

Water zal overheersen
en alles en iedereen overstromen.