[Inzending] freestyle

RAMEN


“Schoonheid is als een raam.”
“Een raam?“
“Ja, een raam. Ramen zijn stevig, weet je. Ze zien er misschien fragiel uit, maar ze houden de regen, de sneeuw en de kou buiten. En toch kan je door ze heen kijken. Ramen verbergen geen geheimen. Ramen zijn transparant.“
“Maar ramen zijn ook breekbaar.“
“Oh, ja, ramen zijn zeker breekbaar. Maar wat is er niet breekbaar op deze wereld? Ramen beschermen je tegen de weersomstandigheden, maar geef ze één klap met een moker en ze vallen uiteen in duizenden scherven. En als wraak laten ze je handen bloeden wanneer je ze bijeenraapt, met als enige getuige het raamkozijn dat je recht in je gezicht uitlacht.“
“En dat noem jij schoonheid?“
“Dat noem ik zeker schoonheid.“
“Wat is er dan zo mooi aan sadistische raamkozijnen en verwoestende glasscherven?“
“Het gaat niet om kapotte ramen. Je kan niet van een raam verwachten dat het zijn taak uitoefent na zijn destructie. Ik heb het over ramen die nog intact zijn.“
“Ik begrijp het nog steeds niet.”
“Ramen zijn voor de wereld als de huid voor de mens. Stevig, doch fragiel. Beschermend, doch transparant. Wanneer een mens zich schaamt, zal zijn huid rood kleuren. Condens op de ramen is als de blos van de buitenwereld. En uiteraard kan een mens zich verbergen, zijn huid bedekken met dikke lagen make-up. Maar dat kan een raam ook – je hoeft slechts de gordijnen dicht te doen.”
“Oké. Door een raam kan je de wereld zien, zoals je door de huid de mens kan zien. Maar ik snap niet waarom dat per definitie schoonheid is.“
“Kom eens hier en kijk uit het raam. Wat zie je?“
“Ik zie dat het regent.“
“Ah, dat is de grootste vergissing van de mensheid. Jij ziet dat het regent. Dat zie ik ook. Maar wanneer ik uit het raam kijk, zie ik zo veel meer.”
“Wat zie je dan?“
“Ik zie twee kinderen over straat lopen, gehuld in regenjassen en kaplaarzen. Ik zie hoe ze op die plas aflopen, hoe ze van plan zijn een aanloopje te nemen en erin te springen. Voel je wat zij voelen wanneer hun voeten in de plas zullen belanden? Euforie, blijdschap, het gevoel dat ze de hele wereld aankunnen? Ik voel het. En ik zie twee mensen een winkel verlaten, de man iets achter de vrouw. Kijk, de man heeft een paraplu, de vrouw niet. Zie je hoe hij naar voren zal rennen, de vrouw zal aanbieden om met haar mee naar huis te lopen, zodat ze niet drijfnat thuis zal komen? Zie je hoe de vrouw hem binnenvraagt, hem wat te drinken aanbiedt? Zie je de prille liefde ontstaan? Ik zie het. Wanneer hier een muur had gestaan in plaats van een raam, had ik al die gebeurtenissen gemist.“
“Maar dat weet je toch niet zeker? Hoe kan je weten dat de kinderen gaan springen of dat de man en de vrouw verliefd worden? Je kan toch niet in de toekomst kijken?“
“Ik weet het ook niet zeker. Wat is er wel zeker in het leven? Zelfs wanneer je iemand voor de volle honderd procent vertrouwt, kan hij je toch teleurstellen. Precies zoals het raam je kan bedriegen met de beelden die je worden voorgeschoteld. Maar je kan er wel in geloven. Ramen laten je geloven. Is dat niet de definitie van schoonheid?“
“Geloven?“
“Geloven, ja. Hopen. Fantaseren. Met een beetje fantasie wordt zelfs de druilerigste regendag nog het decor van tientallen verschillende sprookjes. En wij zijn daar getuige van. Wij krijgen de kans om al die schoonheid te aanschouwen. En dat allemaal door dit raam.“
Stilte.
“Schuif eens op?”
“Waarom?“
“Dan kan ik ook uit het raam kijken.“

© freestyle