Hoofdstuk 06

Vandaag dag 2 van school en ik heb er zo geen zin in wat een verschrikkelijk iets school. En dan krijg je ook nog werk mee van school voor thuis. De vrouw van het weeshuis was ook nog eens super boos omdat ik mijn schoenen heb weggegooid. Kennelijk zijn die dingen veel geld waard wat geld dan ook is. Met frisse hoop en Tinkerbell in mijn rugzak loop ik de deur uit. Met mijn panfluit in mijn handen loop ik als spelend naar school. Binnen ga ik meteen opzoek naar Maggie maar ik kan haar niet vinden. Ze zal me vast en zeker nu ook niet willen zien na wat er gisteren is gebeurt. Dan ga ik maar opzoek naar een lokaal waar ik geschiedenis zou hebben. Wat een onzin trouwens leren over het verleden. “Hey their. You must be Peter. I am Caddie your tourguide”: ratelt het meisje vrolijk. “Yes I am Peter but I already have somebody how showed me around, Maggie”: zeg ik en loop weg. “Wacky Maggie. Well no miracle the principal asked me to help you around. You know they say she has been in a madhouse for over a year”: ratelt Caddie weer. Ik bal mijn handen ze kan niet zo praten over Maggie. “Don’t talk about Maggie like that. She is the nicest girl I ever met”: sis ik. Caddie kijkt me arrogant aan “Well than you haven’t met allot of girls”: zegt ze sceptische. En daar heeft ze me behalve Wendy, Tigerlilly en de zeemeerminnen ken ik niet veel meisjes. En de zeemeerminnen zijn nou niet het beste voorbeeld van lieflijk. “But I am your guide now orders from the principal so let’s go to history”: zegt ze vrolijk grijpt mijn arm vast en trekt me mee. In het lokaal zet ze me neer op een stoel en gaat naast me zitten.

De rest van de dag blijft Caddie om me heen hangen, ik werd er gek van gelukkig is school over. Ik haal Tinkerbell uit mijn rugzak en stop haar in het zakje van mijn blouse. “What a weird girl Peter”: zegt ze. “True that”: zeg ik. “Peter”: klinkt het achter me en snel draai ik me om naar het geluid. Maggie. Daar staat ze dit keer met roze schoenen en stropdas maar ook hangt er een ketting om haar nek en een armband om haar pols. De armband heeft de kus die ze mij had gegeven en de kus die ik haar had gegeven. Het waren geen echte kussen kwam ik later achter, maar een eikel en vingerhoedje. De ketting om haar nek heeft het silhouet van mij de dag dat ik haar kamer binnen vloog. Zou ze het zich weer herinneren. Ik kijk haar aan en ook dat is anders haar stormgrijze ogen staan vol hoop. Ze glimlacht en wenkt me, ik knik en volg haar. We lopen in stilte naast elkaar. We lopen een behoorlijk tijdje maar dat maakt niet uit. Voor een oud gebouw stopt ze. “What?”: wil ik vragen maar Maggie kapt me af door haar hand over mijn mond te leggen. Ze klopt op de deur naar die valt na de eerst klop al uit zijn kozijn. “Peter this is the madhouse where I found her”: fluistert Tinkerbell in mijn oor. “Maggie what are we doing here?”: vraag ik nu. “Remembering”: antwoord ze en loopt naar binnen.

Het is oud verlaten en staat op instorten maar toch lopen we er. Tinkerbell vliegt naast me een beetje verstopt voor Maggie. Maggie loopt voorop met haar handen tegen haar slaap gedrukt. “Maggie are you oke?”: vraag ik. “Yes I am fine”: mompelt ze maar niet echt geloofwaardig. Maggie loopt vooruit naar een soort hokje. “This was the place they sorted the patient files”: zegt ze en rammelt aan de deur. “Locked”: mompelt ze. “Maggie are you sure you wanna do this?”: vraag ik haar. “Peter it’s clear I forgot something important and somehow you fit in it, so yes I am sure”. Haar woorden spreekt ze uit met woede en die woede uit ze op de deur door hem een trap te verkopen. De oude deur valt meteen uit zijn voegen achteruit het hokje in. Ze loopt het hokje in daar staat een ladekast met een slot en een verrotten houten tafel en stoel. “What do you what from here?” “My file maybe if I read it I remember”: legt ze uit. Klinkt best logische eigenlijk. Ze trekt een spelt uit haar haar en begint in het slot van de ladekast te porren. Een klik geluid klinkt en alle vier de lade springen een stukje open. Ze opent de bovenste en begint met zoeken ik kijk over haar schouder mee. “This is it my file”: roept ze en trekt een stapel papieren uit de la. Ze negeert mij compleet en loopt naar de tafel. Ze legt de stapel neer bladert wat en begint hardop te lezen.

Maggie Darling age 14 and a half. Brought here by her parents. She is suffering from delusions and lives in a fantasy world. Her parents give us permission to do everything we can to cure her. If necessary we are allowed to use shock therapy.
Day one of therapy: Maggie told us about her week missing with her brothers and sister. She told me that she was with a boy, a pixie and 7 kids on an island called Never Neverland. On the island where also mermaids, pirates, indians, and more pixies. Maggie believes that this really happened. Note to myself: It would take allot of work to find out what really happen and then make her forget her fantasy world.
Day fifty-two of therapy: Things are still the same Maggie still believes in her Neverland fantasy and we are no step closer to what really happened. Time for a new approaches.
Day seventy of therapy: Maggie finally starts to break and doubt her fantasies. It won’t take long now of she is cured. Shock therapy is working
Day one hundred fourth-seven of therapy: How she did it nobody knows but now the men how was treating her went insane and believes her weird fantasies now too. He is put in isolation and a new man will start with Maggie tomorrow.
Day three hundred fifty-seven of therapy: Maggie is cured and not only that’s she completely forgot how and why she was threated. She is going home today and the madhouse is save.

“They use shock therapy on me and my parents approved”: fluistert ze licht geschokt. Ze draait zich naar mij toe tranen stromen over haar gezicht. “O Maggie”: zeg ik en neem haar in mijn armen waarna ze harder begint te huilen. “It’s so weird I can’t remember a thing from any of this”: snikt ze tegen me aan. “It will come back to you Maggie I know for sure”: probeer ik haar te kalmeren. “Somehow I think your right let’s go find some more answers”: zegt ze en veegt haar tranen weg. “Let’s go”: roept Tinkerbell enthousiast. Maggie schrikt niet eens ze glimlacht alleen en pakt mijn hand vast. “You are right Tink”. “You remember”: kirt Tinkerbell. “Sort of”: lacht Maggie en begint met lopen mij automatisch meeslepend gaan we dieper het gebouw in.