Chapter 44

Ik stond oog in oog met de persoon die ik het meest verachtte van iedereen. Mevrouw ik-pak-je-vriend-af-ook-al-heeft-hij-een-vriendin-maar-ik-ben-bijzonder-want-je-suis-francais. Ik weet dat dat laatste er niet meer te maken heeft, maar dat kan me op dit moment niets schelen. Het liefst wil ik gaan schreeuwen, nee krijsen, haar aanvallen als een leeuwin die net haar prooi heeft laten vallen. Ik voelde dat mijn beide handen zich tot een vuist baldde en ik zag de angst in haar ogen. Pure haat, totale, pure, ongemengde haat, dat voelde ik tegenover haar. Hoe durft ze eigenlijk hier langs te komen? Wat bezield haar? Wilt ze het er nog even inwrijven? Kijk mij, ik ben de persoon waardoor jij je nu als een wrak voelt! Als ik kon grommen had ik het gedaan, geloof me maar. Ik voel dat mijn armen in een stevige greep werden gehouden. 'Amelia, this doesn't looks like a good idea.' Waar is Dean ineens van opgedoken?

'Dean, let me go!'
'Amelia! Look at me!' Terwijl hij mijn armen nog steeds vast blijft houden draait hij mij om tot ik oog in oog sta met mijn broer. Dezelfde ogen als mij, de ogen waar sinds een dag eindelijk datzelfde glansje weer terug leek te komen als dat bij hem zo duidelijk zichtbaar was. Nu lijk ik alleen verder dan ooit om dat te bereiken. 'Don't keep me back. Why is she here Dean? Is this a cruel joke of which you all start laughing when I turn around and walk away?'
'I actually wasn't aware that they were planning to do this.' Ik hoorde de sneer in zijn stem toen hij naar onze moeder keek. 'but there must be a good reason she's here without anyone having killed her yet.'
'No, but I was planning to do so, but you stopped me.' Pas toen de spanning wat uit mijn lichaam trok liet mijn broer me los.

'Speak up! I give you 5 minutes in which you have to tell me what the hell you are doing in my house and afterwards I never want to see you again in my entire life. And I would think twice about every word you want to say, because otherwise there might be a chance I will chase you till the end of the world if I have to.'
'Amelia!'
'Mom! You could have told me but you didn't, so don't Amelia-me.' Ja ik was ook boos op haar. Niet permanent boos, maar wel even boos. Ze hoeft niet te denken dat ik alles wat zij doet leuk vind of moet accepteren.
Ik zag haar met grote ogen kijken naar de personen achter me, maar toen ik me omdraaide zag ik dat Louis zijn lach probeerde in te houden. Dit zal er ook vast komisch uit hebben gezien, mocht ik nu niet echt woedend zijn, maar dat was ik wel. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik haar weer aan en ik zie dat ze zichzelf al wat meer gevonden heeft.

'I don't know if you know who I am, but my name is Chloé. I live in Nonancourt, on the left of Paris.' Ik moet mijzelf nu echt inhouden. Ik geef haar 5 minuten de tijd en zij is van plan mij haar levensverhaal te vertellen en mij aardrijkskunde te leren? Dat accent van haar irriteert me nu al. Zo sierlijk en zacht dat ik het liefst dat accent zou verbannen voor alle andere vrouwen die dit niet spreken. 'but, the reason I wanted to see you is to tell I'm sorry.' Verbazing staat op mijn gezicht en ik ben benieuwd waarom zij denkt dat het nut heeft mij haar excuses aan te bieden....een maand te laat.
'I called Harry when I knew he was in Paris, so we could do something together. He told me he didn't want in the first place, but afterwards he finally agreed. He told me I had to come to this restaurant everyone knows, but instead of the things I wanted to hear, he told me I had to stop contact him this much. He said he was in love with you and he finally wanted to do the right thing with you.'
Ik slikte en het enige wat ik kon doen was haar blijven aanstaren tot ze verder zou gaan, iets waar ik gelukkig ook niet te lang op hoefde te wachten.
'I couldn't believe the things he said, and when we left the restaurant so many paparazzi was there,...and from desperation grabbed his hand.' Het kwam er piepend uit en mijn hart begon op een steeds langzamer, maar harder tempo te kloppen. Mijn lichaam werd steeds warmer en ik voelde mij lichter in mijn hoofd worden. 'He never wanted me, it was always you. Now he doesn't want to talk to me ever again, and I do understand that, but please give him another chance. He really cares about you and it was my stupid jealous fault. I'm the one to blame, not him.'
Ik slikte een aantal keer de brok in mijn keel weg, terwijl ik de tranen weg probeerde te knipperen. 'Make sure you're gone when I'm back.' Met mijn kaken stijf op elkaar loop ik langs haar heen en pas zodra ik er ben weet ik waar ik naartoe ben gelopen, het meer bij het parkje. Pas daar laat ik me in het groene gras vallen en probeer ik me te realiseren wat er net is gezegd en gebeurd, maar het slaat gewoon nergens op. Met mijn blik gericht op het water zie ik mijzelf weerspiegeld in het gladde oppervlak. Bijna gelijk laats ik mijn voeten het water aanraken, zodat mijn weerspiegeling verdwijnt en er kleine golfjes ontstaan in het wateroppervlak.

Het is belachelijk!

Verwacht? Niet verwacht? Tell me