Hoofdstuk 12

Kyler

Het begon eeuwen geleden, meer dan eeuwen duizenden jaren, in een andere wereld genaamd Alem. Er waren twee volkeren: de Lunara leefde in het noorden en de Solar in het zuiden. De Solar vereren de god Soleres die gerepresenteerd werd door Solki, onze zon. De Lunara vereerde Lunares gerepresenteerd door Lunki onze maan. Ieder volk had hun Kyler, hun adellijke families, hun krijger families. De Kyler konden pijlen laten ontstaan en die afschieten per boog. De Kyler Solar kunnen pijlen laten ontstaan in hun hand en die afschieten naar de vijand, bijna allemaal kunnen ze vuur besturen, mensen genezen en sommige kunnen in een Leeuw veranderen. De Kyler Lunara waren bijna het zelfde. Ook zij konden pijlen laten ontstaan en afschieten, ook zij konden mensen genezen. Ze konden dingen laten bevriezen en sommigen konden zichzelf in een wolf veranderen. Je hebt misschien door dat ik de verleden tijd gebruik als ik over de Lunara spreek. Ze zijn er niet meer. Er zijn geen Kyler Lunara meer. Ik ben de enige die nog over is.
Het ging goed voor eeuwen. De Solar en Lunara bleven op hun eigen gebied. Ieder had z'n eigen geloof en rituelen. Beide zagen ze zichzelf als superieur aan de ander. Tot op een dag de Solar besloten dat de Lunara niet goed genoeg waren om Alem mee te delen. Ze moesten uitgeroeid worden, vernietigd. Er brak een oorlog uit, een oorlog vol marteling, volkeren moord, magie. Het moet verschrikkelijk zijn geweest en uiteindelijk wonnen de Solar. De Solar kregen het voor elkaar om een blok te leggen op de krachten van de Kyler Lunara. De Kyler Lunara konden nu geen magie meer uit hun lichaam laten komen. De Kyler Lunara die in hun wolf gedaante zaten, zaten vast en moesten als wolf verder leven. Ze konden zichzelf nog genezen en pijlen laten ontstaan, maar zodra ze de pijlen wilde afschieten verdwenen ze weer. Ze werden afgeslacht. Ze konden niet meer tegen de overmacht van de Kyler Solar die hun krachten nog wel konden gebruiken.
De laatste Lunara werden steeds verder naar het noorden gedreven. Tot fort Khun, daar probeerde wat er nog over was van de Kyler, hun mensen te beschermen in het fort. Tot op een dag de Solar niet tegen gehouden werd en gewoon naar binnen kon lopen. Alle Kyler waren verdwenen, spoorloos. De gewone mensen waren verzwakt en tot slaven gemaakt en dat is wat ze tot de dag van vandaag zijn: slaven.
De oorlog had hele steden verwoest, maar de echte schade kwam pas daarna. De magie die in de oorlog was vrijgekomen was zo heftig dat het scheuren maakte. Scheuren tussen de wereld van Alem en de wereld van aarde. Alem begon langzaam onleefbaar te worden. Mensen gingen vermist. Bossen verdwenen. De Solar begonnen schilden te bouwen rond hun grootste steden. Er was er maar een op tijd af. De stad Ihmred is de enige leefbare plek op Alem en dat is waar ik vandaan kom.
Ik was een vondeling. Ik werd gevonden voor de deur van de grootste tempel voor Soleres.

'Hoe kwam je bij Ihmred terecht dan?' Ik gaf Sarah een blik die een combinatie moest zijn tussen: hou je mond en ik ga een kussen pakken en die net zo lang over je hoofd drukken tot je stik. De boodschap leek aangekomen te zijn want ze hield direct haar mond.
'Ik weet niet hoe ik ontstaan ben,' zei ik rustig. 'Ik weet niet hoe het Kyler gen werkt. Het hele idee achter het word vondeling is dat je gevonden word en niemand weet waar je vandaan komt.' Het was even stil. 'Mag ik verder met mijn verhaal?' Sarah knikte.

De Soleka, een soort priester, die me vond zag meteen dat ik Kyler was. Hij bracht me naar het hof van de Kyler Solar, waarna een van de hoogste Kyler me in besloot te nemen. Zijn naam was Cervin Nuri, zijn vrouw was pas overleden en hij dacht dat het goed zou zijn voor zijn zoon als hij een tweede kind zou hebben. Hij was goed voor me, gaf me een naam, trainde me. Nicolas was als een broer voor me. Ik keek naar hem op, hij was de krijger die ik wilde worden. Tot op een dag mijn wereld in stortte. Niemand wist wanneer ik geboren was, maar de Kyler Solar doen niet veel met iedereens verjaardagen. De zevende en de tiende verjaardag, die zijn het meest belangrijk. Op je zevende krijg je het teken. Het teken van de Kyler. Ik werd op een dag wakker met de mijne, niet wetend dat het mijn verjaardag was en tot mijn grote schrik stond er geen zon op mijn arm, maar een maan. Ik was doodsbang, rende naar mijn broer, want hij zou wel weten wat ik doen moest. Nicolas maakte een pijl en probeerde mijn hart er mee te doorboren.