OO4

Gani vlocht haar lange, donkere haar. Ze zat met haar rug naar de opening van haar hut en luisterde naar de geluiden buiten. Haar ogen waren droog, maar haar lichaam beefde. Ze had het gevoel dat ze in een nare droom was beland, een die niet van haar was en waar ze niet uit kon ontwaken. Ze probeerde zichzelf te kalmeren en de pijn in haar kuiten en enkels te negeren, maar ze was al veranderd voor ze ook maar kon proberen om het tegen te houden.
Ze was zowel boos als bang. Ze voelde zich verraden door haar eigen volk. Hoewel ze wist dat ze fout bezig geweest was, voelde het verschrikkelijk dat haar leiders haar zomaar de rug toe hadden gekeerd zonder naar haar te luisteren.
'Gani?'
Ze keek niet op toen ze die vertrouwde stem hoorde. Ze wilde hem niet zien, ze durfde hem niet in de ogen te kijken.
'Gani... Luister.'
Kamayagi knielde bij haar neer en legde een hand in haar vacht. Hij was warm en ze sloot haar ogen. Het was fijn om hem bij haar te hebben, maar het voelde ook verkeerd. Hij hoorde hier niet te zijn. Hij zou moeten trouwen en haar haten, net zoals iedereen haar nu ineens haatte.
Gani hief haar kop en keek hem in de ogen. Hij was bezorgd, dat zag ze meteen. Ze kende hem goed genoeg om dat feilloos aan te kunnen voelen. Ze kende hem het beste. Hij wilde dit niet...
'Waarom doe je dit?' vroeg hij. Zijn vingers gleden langs haar haren naar omlaag en hij bleef haar met zijn lichtbruine ogen aankijken. 'Je wist dat ik dit moest doen. Waarom wilde je het verpesten?'
Gani keek niet weg, al wilde ze dat wel. Ze wilde niet dat hij zou trouwen met iemand waar hij niet van hield. Alles wat ze wilde was dat hij gelukkig was, maar hij luisterde niet. Ze had het hem al gezegd, maar hij wilde het niet weten. Hij gaf alleen maar om de wil van de Stamhoofden, alsof zijn eigen wensen er niet meer toe deden. Gani zou hem graag vragen waarom hij het deed, waarom hij het voor zichzelf verpestte, maar helaas kon ze op deze manier niets zeggen.
Kamayagi leek haar worsteling ook te zien, want hij klopte haar even op haar hoofd voor hij opstond om ook in een wolf te veranderen. Hij maakte een ontevreden en meelevend geluid en streek met zijn flank langs haar schouder voor hij haar de rug toe keerde.
Gani vroeg zich op dat moment af of hij de enige was die afscheid van haar zou komen nemen. Uitgerekend hij. Zouden Tanx en Muku haar laten zitten? Zij waren nooit al te serieus geweest, zeker Tanx niet, maar op dit moment twijfelde Gani heel erg aan haar broer en zus.
De rest van de familie zou wel niet komen en haar vrienden ook niet. Die hadden haar keuzes sowieso nooit begrepen.
Gani krulde zich op in haar hut. Ze keek nog altijd niet naar de opening en luisterde niet meer naar wat er zich buiten afspeelde. Ze wist dat haar laatste momenten hier, haar thuis, sneller weg gleden dan ze ooit voor mogelijk zou kunnen houden en waarschijnlijk zou ze zich er in die tijd niet eens op kunnen voorbereiden.