Hoofdstuk 11

Kyler

Ik was bijna van de zeven Kyler Solar af, mannen en vrouwen die hun hele leven getraind waren in vechten en moorden, die me al 11 jaar lang probeerden te vermoorden en ik zweer je mijn dood zal komen door de eindeloze woordenstroom van nutteloze informatie en pure onzin die uit de mond kwam van een zeventien jarige die me de neiging gaf om mijn hoofd tegen een muur te rammen en niet te stoppen tot ik dood neer viel. Ik heb nog nooit iemand mee gemaakt die me zo irriteerde en vermoeide als Sarah. Ik wist niet waarom ik nog geen pijl in haar borst had geramd of haar mond dicht genaaid had. Ik had een geluk dat niemand hier Nederlands sprak anders had half Frankrijk verstaan wat zij vond over ons inbreken.
De Macdonalds had mijn humeur niet veel goeds gedaan. Jak, wat was het eten daar ongelofelijk goor. De patat was slap en de hamburger was helemaal klef. Ook vulde het voor geen meter. Nu maar hopen dat het winkelcentrum waar we gingen overnachten een restaurant of supermarkt had waar ik in kon breken. Van onder mijn shirt haalde ik de sleutel die om mijn nek hing. Ik tikte simpel weg tegen het slot en de deuren van het winkelcentrum gingen gewoon open. Hoe simpel was dit toch iedere keer.
'Maar zijn er geen bewakingscamera's?' vroeg Sarah angstig.
'Die staan uit,' zei ik rustig.
'Hoe weet je dat?' vroeg Sarah.
'Ik heb ze uit gezet.'
'Hoe dan?'
'Magie.' Het was een beetje de korte versie van wat mijn sleutel kon doen. Het was niet echt magie, maar om Sarah uit te leggen dat de sleutel om mijn nek een energie uit straalde die sloten open kon doen en onder andere ook camera's kon uit zetten zou weer een hele reeks vragen op leveren.
'O.' Was het antwoord dat ik kreeg, alsof het teleurstellend was. Ik besloot er verder niet op te reageren en liep het winkelcentrum in. Sarah volgde me terwijl ze zich zo klein mogelijk maakte alsof ze het grote lege winkelcentrum toch niet zo fijn vond. Ik pakte een zaklamp uit mijn rugzak en zocht de platte grond af naar iets waar we konden slapen.
'We hebben geluk,' mompelde ik. 'Beddenwinkel.'
'We gaan slapen in een beddenwinkel?' vroeg Sarah stomverbaasd met een blik alsof ik haar vertelde dat we een week naar Disneyland gingen. 'Dat heb ik altijd al willen doen!' Ik draaide met mijn ogen en vond toen tot mijn tevredenheid een slijterij op de plattegrond.

'Wat ben je aan het doen?' vroeg Sarah toen ik me het gemakkelijk maakte in een bed in de beddenwinkel met een doos bonbons en een goede fles wijn.
'Ik bereid me voor op een lange avond en een verhaal dat tachtig keer door jou onderbroken zal worden,' zuchtte ik. Bij de sterren wat was ik moe. De verwondingen, het vechten, mezelf genezen en moeten luisteren naar Sarah's eindeloze onzin begon zijn tol te eisen.
'Ik zal je niet onderbreken als je dat niet wil,' mompelde Sarah.
'Wel bereid je dan voor op een hele avond niets zeggen,' zei ik fijntjes. Wow, mijn people skills waren niet echt geweldig, maar ik wist zelf nu ook wel dat ik nogal bitcherig deed. Niet dat het me veel kon schelen of dat ik er iets aan ging doen. Ik gooide Sarah een zak met suikervrije snoepjes toe en ze keek me aan alsof ik haar aan het martelen was.
'Moet ik deze troep eten?' vroeg ze.
'Tja, ik wil niet weten wat nog meer suiker met je zal doen,' zei ik grijnzend.
'Bitch,' mompelde Sarah zachtjes. Daar knapte heel mijn humeur van op. 'Ga je nog uitleggen?'
'Het is een lang verhaal,' zei ik rustig. 'Het begint ongeveer drieduizend jaar geleden.'
'Wat?' vroeg Sarah verbaasd. Ik zuchtte.
'Als ik je de doos met bonbons geef zal je me dan niet onderbreken?' Sarah grijnsde en knikte als een klein kind.
'En nu vertellen.' Ik draaide met mijn ogen.
'Zoals ik al zei...'