Kimmss

Ik zat op mijn kamer in het opvangcentrum. Mijn ouders waren overleden en ik herinner het mij alsof het nog maar net gebeurd was.
Ik was op weg naar huis. Ik fietste zo snel ik kon want vanavond zouden we op reis gaan. Het was een week vakantie. We zouden naar Spanje gaan. Ik had er zo lang voor gevraagd en eindelijk was het zo ver. Ik reed de oprit op en tikte de nummer van de garage in. Ik reed mijn fiets naar binnen en de garagepoort ging dicht. Ik rende naar de hal en deed mijn schoenen en mijn jas uit. Ik rende terug naar de woonkamer en op dat moment ging de voordeur bel. Ik huppelde er naar toe en opende de deur. 'Hallo?' Vroeg ik toen ik twee politieagenten zag staan samen met nog iemand. 'Ben jij Kim?' Vroeg één van de agenten. 'Ja, waarom?' Vroeg ik. 'Mogen we even binnen komen?' Ik knikte en liet ze binnen. We zaten neer in de zetel en ik wachtte tot ze gingen praten. 'Kim we hebben geen goed nieuws voor jou.' Ik keek ze verbaasd aan. 'Je ouders zijn deze middag omgekomen in een auto ongeval.' Zei de andere agente. Mijn wereld leek stil te staan. 'Wat?' Stootte ik uit. 'Dit is Bart, hij neemt je mee naar een opvangcentrum en daar gaan ze voor nieuwe pleegouders zorgen.' Zei hij. 'Nee ik wil mijn ouders!' Riep ik hysterisch. Bart kwam naar me toegelopen en begon me te kalmeren. Die avond had ik alles ingepakt en zat ik op mijn nieuwe kamer in het opvangcentrum.

'Kim kom je? Er zijn pleegouders voor je.' Zei Bart. Ik zuchtte en liep naar beneden. 'Gedraag je want de kans is groot dat ze je adopteren. Maar blijf vooral je zelf.' Zei hij. Ik knikte, we liepen de kamer binnen waar al de gesprekken plaats vonden en ik zag een koppel voor mijn neus staan. 'Ik ben Johanna.' Zei de vrouw. 'En ik ben Mark.' Zei de man en stak zijn hand uit. 'Kim.' Zei ik verlegen en moeizaam. Ik nam zijn hand aan en schudde er mee en deed het zelfde bij Johanna. Ze leken me vriendelijke mensen maar ik wou niet met ze mee. 'Zou je het leuk vinden om met ons te komen wonen?' Vroeg Mark. Ik keek naar Bart die dan weer naar mij keek. Ik slikte en tranen gleden langs mijn wangen. Ik voelde de armen van Johanna rond me. 'Het komt goed lieverd.' Zei ze. Ik knikte.

Niet veel later stond ik weeral mijn valies te maken. Toen ik klaar was liep ik naar beneden en gaf Bart een snelle knuffel en Mark nam mijn valies over en legde die in de kofferbak van de auto. Ik ging op de achterbank zitten en Johanna en Mark stapte ook in. 'Kim, we hebben nog één zoon en 4 dochters.' Zei ze. Ik keek haar verdwaasd aan. 'Waarom adopteren jullie mij dan nog?' Vroeg ik. In het huis zal het nooit stil zijn. 'Omdat we het hoorde en we nog één dochter wouden.' Zei Mark. Ik knikte en keek uit het raam.

Na één uur te hebben gereden reden we eindelijk een oprit op. Ik stapte uit en Mark haalde mijn valies weer uit de kofferbak. Ik pakte hem over en hij glimlachte. Ik liep achter Johanna aan en wandelde het huis in. Het was een vrij groot huis. 'We zijn thuis!' Riep ze door heel het huis. Ik zette mijn koffer neer in de hal en volgde ze op de voet. In de woonkamer zaten er zoals gezegd drie meisjes en één jongen die op zijn gsm was aan het kijken. 'Wie is zij?' Vroeg één van de meisjes. 'We hebben haar geadopteerd.' Zei Johanna. 'Waarom?' Vroeg het andere meisje. Ik slikte en deinsde wat achter uit. Tranen schoten in mijn ogen. 'Waarom huilt ze?' Ik botste tegen Mark aan en wou zo snel mogelijk weg. 'Ik breng je wel even naar je kamer.' Zei hij. Ik knikte en liep hem achterna. 'Sorry voor Phoebe en Daisy ze zijn altijd nieuwsgierig.' Zei hij. Ik knikte. 'Geeft niet.' Zei ik en slikte de brok weg. 'Felicity of Feli en Charlotte zijn wat rustiger.' Zei hij. Ik knikte en volgde hem. 'En Louis is onze zoon. Hij is nouja Louis daar kom je vanzelf nog wel achter.' Zei hij lachend en draaide om naar een deur en deed hem open. 'Hier slaap je.' Zei hij. Ik knikte. 'Bedankt.' Zei ik. Hij knikte en liep weer weg. Ik plofte neer op het bed en keek rond. De muren waren wit en kaal. Er stond een kast, een bed en een bureau. Meer was er niet maar meer was ook niet nodig. Ik deed mijn valies open en pakte de kader van mijn ouders eruit ik plofte weer op het bed en barstte in tranen uit. Waarom moesten ze dood zijn. Luide snikken ontsnapte uit mijn mond. Ik hoorde de deur open gaan en keek recht in het gezicht van Louis. 'Hey, gaat het wel?' Vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op en veegde mijn tranen weg. Ik zette het kadertje op de bureau en Louis kwam binnen. 'Ik ben Louis.' Zei hij. 'Kim.' Zei ik. Zonder nog maar een woord te zeggen trok hij me naar hem toe en gaf me een knuffel. Door die actie barstte ik weer in tranen uit en Louis hield me stevig vast.

Ik denk dat ik zowat heel de dag heb zitten huilen in Louis zijn armen maar hij had niet los gelaten. 'Dank je Louis.' Mompelde ik. Hij glimlachte. 'Dat is graag gedaan.' Zei hij en gaf me een kus op mijn kruin. 'Eten!' Riep Johanna van beneden. We stonden op. 'Kom ik toon je de badkamer.' Zei hij. Hij pakte mijn handen en een raar gevoel ging door me heen. Hij liet mijn hand los toen we in de badkamer stonden. 'Bedankt.' Zei ik en gooide wat water in mijn gezicht. Louis was al naar beneden gegaan. Hij had mooie blauwe ogen. Ik zuchtte en liep naar beneden. Ik ging ongemakkelijk aan de grote tafel zitten. Iedereen keek me aan en ik glimlachte ongemakkelijk. Louis schonk me een grote glimlach en begon te eten. Ik nam ook een hap en daarna begon Mark een gesprek waar iedereen mee in kon praten.

Ik was hier nu al drie weken en ik voelde me hier echt thuis. Niets was zoals bij mijn ouders maar dit kwam er toch dicht tegen aan. 'Kim kom je!' Riep Louis. 'Ja!' Riep ik en rende naar beneden. Hij pakte mijn hand en we liepen naar het park. We liepen er wat rondjes en niet veel later begon het super hard te regenen. 'Omg!' Riep ik en rende naar het eerste beste schuilplaats. 'Kut weer.' Hoorde ik Louis grommen. Ik glimlachte en kroop dicht tegen hem aan. Hij was zo lief al van het begin dat ik daar aan kwam. We hadden een sterke band opgebouwd. Hij hielp me en we konden samen goed lachen maar ook serieus praten. Ik voelde me zorgeloos en blij als ik bij hem was. Ik had ook een raar gevoel elke keer als hij me aanraakte. We stonden al een tijdje onder een grote boom. 'Kim ik moet je iets vertellen.' Hoorde ik Louis naast me zeggen. 'Sure tell meh.' Zei ik blij en keek hem aan. 'Nou ik ben verliefd.' Zei hij. Een rare steek ging door mijn maag en ik keek hem pijnlijk aan. 'Leuk voor je.' Zei ik. 'Kim.' Fluisterde hij en deed een stap dichter. 'Op wie?' Mompelde ik. Hij pakte mijn kin vast en liet me hem aan kijken. 'Op jou.' Fluisterde hij raakte met zijn zachte lippen mijn lippen aan. Ik stond versteld. Alles leek te verdwijnen buiten ik en Louis die nu kussend onder een boom stonden. Ik stopte en keek hem verbaasd aan. 'Maar jij bent 7 jaar ouder.' Mompelde ik. 'Sinds wanneer staat er op liefde een leeftijd.' Fluisterde hij. 'Kim wil je mijn vriendin zijn?' Vroeg hij erachter. Ik glimlachte. En knikte en drukte mijn lippen weer op die van hem. Dit was perfect.

Sorry dat het zo lang duurde maar er komt ook geen vervolg ik hoop dat dit goed is. Ik hem hem wat langer gemaakt maar ik had geen inspiratie voor een vervolg sorry Love you. <3