O18 • Let me go...

'Ik wist wel dat je het mij ging vertellen.' grijnsde Draco tevreden terwijl wij halt hielden voor de muur die toegang bood tot de kamer van Hoge Nood. Zoals ik Draco had uitgelegd liep hij drie keer langs de muur terwijl hij diep nadacht. Hoogst waarschijnlijk aan de verdwijnkast. Niet veel later verscheen er een grote deur in de muur.
Met glunderende ogen greep Draco mij bij mijn pols vast en trok hij mij de deur door. Met tegenzin volgde ik de blonde jongen door de deur heen en werd toen verrast door de reusachtige ruimte waar wij nu in stonden. 'Hoe gaan wij hier in hemelsnaam de kast in kunnen vinden?' mompelde ik zacht.
De kamer was hoogst waarschijnlijk twee voetbalvelden groot en het stond helemaal vol met oude spullen en voorwerpen die her en der verspreid lagen. Er was haast geen looppad tussen alle rommel te vinden, maar dat was ook niet zo gek als alles in hoopjes door de ruimte verspreid lag.
Ik hoorde Draco naast mij iets onverstaanbaars grommen voordat hij mij weer strak beet pakte en mij vervolgens verder de ruimte in mee trok. In stilte en zonder tegenspraak volgde ik de blonde jongen gehoorzaam. Het had nu geen zin om hem tegen te spreken, want ik wist zeker dat hij dan uit zijn dak zou gaan. Zijn woedde en frustraties die nu door mijn aderen stroomden waren overweldigend en krachtig. Ik was zelfs een beetje bang dat hij elk moment kon uitbarsten.
Ik voelde die frustraties met de minuut steeds meer groeien toen we nog geen enige teken van een kast hadden gevonden dat precies leek op zijn tweeling die in Borgin and Burkes stond.
'Draco, misschien kunnen we beter een andere keer terug komen.'
'Nee!' zei hij abrupt. 'Ik moet en zal die kast vandaag nog vinden!'
Zuchtend besloot ik maar toe te geven aan de blonde jongen en liepen we zo nog een uur verder door de grote ruimte. Uiteindelijk leek Draco dan toch de moed op te geven en had zijn frustratie zijn hoogte punt al bereikt. Draco schopte woest tegen een boek dat voor zijn voeten lag. 'Dit is allemaal jouw schuld!'
Verbaasd keek ik op naar de blonde jongen. 'Waarom is het nou weer mijn schuld?' vroeg ik hem verontwaardigd. 'Ik kan er toch niets aan doen dat wij die kast niet kunnen vinden.'
'Jawel. We zijn gewoon in de verkeerde ruimte, het kan niet anders!' tierde hij terwijl hij zijn armen dramatisch in de lucht gooide. Plots liet hij zijn armen weer zakken en begon hij naar iets achter mij te staren. Argwanend volgde ik zijn blik en merkte toen pas op dat een groot rechthoekig voorwerp achter mij stond.
Het voorwerp was bedekt met een doek, dus je kon niet direct zien wat het was. Maar iets zei mij dat Draco al een schets in zijn hoofd had weten te tekenen van het rechthoekige voorwerp dat zich onder de zijden doek verschool.
Met stevige passen liep hij mijn kant op en greep hij de doek aan de onderkant vast, waarnaar hij er een stevige ruk aan gaf waardoor die van het voorwerp afgleed. En daar stond dan eindelijk de antieken kast waar Draco en ik al ruim twee uur naar gezocht hadden. En de man in Borgin en Burkes had niet gelogen, want de kast leek inderdaad spreken op zijn tweeling.
'Eindelijk,' mompelde Draco zacht terwijl hij met zijn storm grijze ogen de kast verwonderd bestudeerde. Hij liet zijn hand over de kast glijden en ik merkte hoe een euforisch gevoel door mijn aderen begon te stromen. Ik kon het niet laten om te glimlachen bij het voelen van Draco zijn euforie. Hij keek even naar mij om en voor het eerst sinds een lange tijd zag ik een glimlach op zijn gezicht vol hoop.
'Dit gaat ons lukken, Draco.' knikte ik naar de jongen met een glimlach. Maar ondanks dat ik glimlachte was ik tegelijk droevig. Want als onze missie zou slagen dan betekende dat maar één ding.