Chapter 48 ~~ Pregnant Elephants..

Ik sta buiten om George te wachten, mijn blindenstok in de hand en mijn toverstok verborgen achter mijn oor. Ik heb geen laarzen of hoge sokken aan, dus dit was de makkelijke en Luna-achtige oplossing. Want natuurlijk is het me opgevallen dat ze die achter haar oor draagt, toen ik nog kon zien tenminste en ik ben natuurlijk zo iemand die daar een voorbeeld aan neemt.
‘Zoey,’ klinkt een mij maar al te bekende stem.
‘George,’ zeg ik met een glimlach. Twee armen om me heen en ik sla de mijnen ook om hem heen.
‘Me gemist?’ Vraag ik lachend.
‘Ja, natuurlijk, dat je het nog vraagt zeg!’ Zegt George en ik zie me de pretlichtjes in zijn ogen voor me. Ik sluit mijn ogen kort om het even voor me te zien. Zijn pretlichtjes, de jongensachtige grijns, zijn witte, kaarsrechte tanden en de wortelharen.
‘Goed, laten we gaan,’ zeg ik en ik haak mijn arm in de zijnen. We vallen maar vijftien keer op de weg naar de zevende verdieping. Dat is weinig voor mijn doen. Ik begin vorderingen te maken.

Eenmaal in de kamer, worden we begroet door Harry, Ron en Hermione. Ik besluit gelijk mijn schoenen uit te doen, aangezien ik deze kamer niet ken. Zo kan ik beter voelen waar ik loop. Ik schop mijn schoenen ergens in de kamer en mijn voeten voelen al over de vloer heen. Hij is ruw en zacht. Daar zit geen logica in. Ik schuifel wat over de vloer, stoor mijn tenen tegen zachte dingen, over ga er op staan.
‘Liggen er kussens op de vloer?’ Vraag ik verbaast.
‘Ook hallo,’ zegt Hermione lachend, ‘en ja, die liggen er.’
‘Vet,’ zeg ik. Ik buk me en gooi het in een willekeurige richting.
‘Zoey!’ Roept George verontwaardigd.
‘Zoey schiet, en Zoey scoort!’ Zeg ik, terwijl ik mijn armen triomfantelijk in de lucht steek. ‘Goed,’ zeg ik daarna, terwijl ik mezelf op een kussen laat zakken, ‘wat is het plan?’
‘Nou, iedereen zal zo wel komen. Ik heb jou ook iets eerder laten gekomen, als ik heel eerlijk ben,’ zegt Harry, ‘daarna vertel ik waarom we hier zijn, blablabla. En dan beginnen we maar gewoon, denk ik. Ik heb eigenlijk niet echt een plan, niet dat ik dat ooit heb.’
Ik grijns. ‘Gaan we doen!’
We geven elkaar een high-five.

Langzaam aanbeginnen onze “studenten” binnen te druppelen. Al is binnen “druppelen” daar wel een groot woord voor. Al pratend en schreeuwend komen ze binnen, als een kudde zwangere olifanten. Ik houd mezelf voor dat het daar niet om gaat en probeer onder tussen niet te lachen. Als de olifanten bedaard zijn, begint Harry met praten. Hij verteld wat de bedoeling is en dat we gaan beginnen met Expelliarmus. Er klinken meerdere verontwaardigde kreten, aangezien iedereen van mening is dat ze dat allang kunnen. Ik sta op een maan ze tot stilte.
‘Weet je, nou gaan jullie eens luisteren. Als je het er niet mee eens bent, kan je vertrekken. Je moet je wel realiseren dat Harry er toe bereid is om jullie bij te leren wat hij weet, aangezien wij een docent hebben, dat zo stom is als het achtereind van een varken. En dan beledig ik het achtereind van een varken ook nog eens. Dus, je kunt nu kiezen, of je gaat, of je blijft maar je doet gewoon wat er van je gevraagd wordt. Zo moeilijk is het niet.’
Het duurt nog geen drie seconde voordat het stil is.
‘Goed, Harry. Ga verder.’
Vervolgens doe ik een stap achteruit, waarna hij uitlegt wat we gaan doen.
‘Zoey, als jij mijn assistente zou willen zijn.’
‘Maar natuurlijk,’ antwoord ik.
‘Goed. Zoey, zou jij het willen uitleggen?’
Ik knik.
‘Wat ik doe is me goed concentreren. Voor jullie is het makkelijker om je doelwit te vinden, maar ik luister naar de voetstappen en andere geluiden. Het gaat om een korte zwiep met je stok. Kijk zo.’
Ik blijf even stil, luisterend naar Harry’s voetstappen. Hij maakt het me lastig, maar dan verraad hij zichzelf. Ik hoor hoe hij zijn toverstok beweegt, razend snel kom ik in actie.
‘Expelliarmus!’
Een stok valt kletterend op de grond.
‘Zo dus,’ zeg ik, ‘nu jullie.’

Harry en ik lopen beide rond en geven tips. Al is dat voor mij lastig. Uiteindelijk loop ik alleen maar in de weg en besluiten we samen dat ik met Neville ga oefenen, die er moeite mee blijft hebben. Ik doe een aantal keer voor hoe hij de beweging moet maken, maar elke keer als hij hem op mij uitvoert werkt hij niet en ik weet niet wat hij verkeerd doet. Uiteindelijk neem ik hem bij de hand en maak samen met hem de beweging die hij moet maken. Aangezien ik er van uitga dat het daar aan ligt. De eerst volgende keer dat hij het probeert ontwapend hij me. Ik val hem gelijk juichend om de hals.
‘Het is de eerste keer dat ik iemand ontwapend heb,’ zegt Neville verbaast.
‘Maar wij wisten allemaal dat je het kon!’