Niallingale || Deel 2

Ik liep naar binnen. Vandaag was het de tijd dat ik terug naar de jongens ging. Morgen begon de tour terug. Ik zuchtte en liep naar boven. Ik had mijn ouders geen blik meer gegund. Ik pakte de valies van de kast af en gooide mijn kast open. Ik pakte mijn kleren eruit en gooide ze in de koffer. Ik pakte wat persoonlijke spullen en legde ze ook in de valies. Mijn oog viel op de fotokader waar ik en Kimberly op staan. Ik kreeg een klein glimlachje op mijn gezicht ik liep er naar toe en pakte het op. Ik legde het in mijn valies en ritste die toe. 'Waar is ze?!' Riep een stem die ik maar al te goed herkende dat was Jack Kimberly haar vader. Ik besteedde er niet veel aandacht aan en pakte mijn valies van mijn bed. Ik liep mijn kamer uit en wandelde de trap af met mijn valies. Ik zette hem in de hal. Ik liep naar de woonkamer waar mijn ouders zaten en de vader en stiefmoeder van Kimberly. Ze keken me allemaal dodelijk aan. 'Wat is er?' Vroeg ik verbaasd. 'Waar is Kimberly?' Vroeg Jack als eerste. 'Weet ik veel.' Zei ik en keek hun één voor één aan. 'Lieg niet tegen hem.' Zei mijn moeder. 'Ik lieg niet godverdomme jullie hebben het allebei gezien hoe ik het uitmaakte. Verdomme alles is jullie fout!' Riep ik en draaide me om. 'Wat ga je doen jongeman!' Riep mijn vader. 'Goh wat dacht je van haar te zoeken.' Zei ik bot en liep de deur uit. Ik stapte in de auto en reed naar elke mogelijke plek waar ze kon zijn. Maar ik kon ze nergens vinden.

Ik reed naar het park. Ik parkeerde de auto. Ik liep naar het meertje waar we altijd zaten. Ik keek rond maar nergens was ze te bekennen. Ik slikte en ging zitten op het zachte gras. Ik keek over het meer heen. Stilte, er was niks een windvlaag deed me rillen van koud. Ik keek naar links en daar lag een papiertje onder een steen. Ik stond op en pakte de steen op en opende het papiertje.

Ik hoop dat je dit vind Liam. Weet je nog de eerste keer dat we elkaar ontmoette? Dat was hier. Ik kende jou wel omdat je in One Direction zat. Maar voor jou was ik een complete vreemdeling. We zeiden allebei ongemakkelijk gedag. We zaten wat ongemakkelijk totdat jij begon te praten. Over hoe mooi het hier wel niet was. We hadden heel de avond gepraat en voor we het wisten was het twaalf uur s'nachts. Jij moest terug naar huis en ik ook. Jij ging daarna terug naar de jongens maar we hielden contact. We werden verliefd en we kwamen samen. Ondanks alle moeilijkheden bleven we dat ook tot gisteren. Ik weet nog wat je zei. Forever. En ik weet dat je altijd van me zal houden Liam en ik ook altijd van jou vergeet dat niet. Maar het is tijd om verder te gaan met je leven. Waarschijnlijk als je dit leest ben ik er niet meer. Ik ga je missen. Ik ga onze gesprekken missen, ons gelach en het samen slapen. De liedjes die je voor mij altijd zong blijven voor altijd in mijn gedachten. En ik blijf altijd bij jou. Remember Forever. Ik ben er altijd. In je hart. I love you Forever

Tranen rolde van mijn wangen naar mijn broek en patste daar open. Ik pakte het papiertje en sprong recht. Ik liep terug naar de auto en reed terug naar mijn huis. Ik pakte mijn valies en gooide die in de koffer. Ik maakte ontzettend veel lawaai maar dat maakte me geen zak uit. Ze was weg, en dat was allemaal hun schuld. Ik klapte de kofferbak dicht en mijn ouders en haar ouders stonden buiten. 'Wat ga je doen?' Vroeg mijn vader. 'Liam heb je gehuild?' Vroeg mijn moeder er direct achter. 'Ach wat maakt het uit weet je. Ik ben weg. Jullie moeten nooit nog iets van me verwachten. Alles is weg!' Riep ik uit. 'Liam je komt wel over haar heen.' Zei mijn vader. 'Ach ja ik zal haar wel eens komen bezoeken.' Zei ik en keek naar de lucht. 'Liam waarom praat je in raadsels?' Vroeg Jack. 'Misschien kan jij je dochter gaan zoeken.' Ze keken me niet begrijpend aan. 'Ze ligt waarschijnlijk ergens dood. Klootzakken. Het is allemaal jullie schuld.' Ik siste ieder woord uit. Jack verstijfde, Eva pakte hem vast en mijn ouders keken me verbaasd aan. 'Tot nooit meer.' Zei ik en stapte in mijn auto. Ik reed weg.

s'avonds was ik terug in het appartement. Ik was als eerste terug. De jongens konden elk moment binnen komen. Ik zette de tv aan. Het nieuws sprong op.
'Deze namiddag is er een meisje gevonden in het meer van Wolverhampton. De dokters hebben nog alles geprobeerd maar het was te laat. Haar ouders reageerde geschokt.' Ik slikte en barstte in tranen uit. Ik hoorde de deur open gaan. 'Liam?' Hoorde ik de warme stem van Zayn. Ik keek hem aan. 'Ik heb het gehoord.' Zei hij en kwam op me afgelopen. Hij pakte me vast en in zijn arme huilde ik uit.

Toen ik uitgehuild was liep ik naar het terras. De andere jongens waren ook al aangekomen. 'Liam kom je we gaan naar Nando's. Niall's idee.' Zei Louis die zijn hoofd had buiten gestoken. Ik knikte. Hij deed de deur dicht en ik keek over Londen heen. Er kwam een wind vlaag voorbij. 'Forever.' Ik glimlachte lichtjes en draaide me om en liep naar binnen.