Walk away

Het is lastig om je gevoelens te verbergen. Ook voor de buitenwereld. Een paar dagen lang heb ik zitten piekeren. Want wat moet ik hiermee verder, als ik hem al niet eens meer kan tegenkomen? Of überhaupt kan zien? Er is nog maar één plek waar ik hem kan vinden. Ja. Mijn hart. En in mijn hoofd.
Dagen passeren, maar er blijft niks over van mijn vrolijkheid die ik eerst had. Ik voel me kansloos op dit gebied. Ik heb de dagen in mijn hoofd afgeteld, die ik zonder hem heb moeten doorbrengen. Zonder zijn aanwezigheid, zijn lieve woordjes, zijn aanrakingen. Eindelijk, na een paar zeer zware dagen, kan ik het weer een beetje aan. Misschien omdat ik hem al een tijdje niet meer gezien heb. Ja, dat zal het vast zijn. Ik weet dat ik het nog wel een poosje zwaar zal hebben, maar ik weet niet of ik daar overheen kom. Of het me ooit zal lukken, om hem ook maar een klein beetje uit mijn hoofd te krijgen.

In die paar dagen is er eigenlijk vrijwel niks gebeurd. Niet dat het me ook iets kan schelen of er nou wel of niet iets gebeurd, maar ik heb er gewoon geen behoefte aan. Er is niks beters dan rust in mijn hoofd, zonder enige twijfel te bespeuren. Nog nooit had ik zoiets geprobeerd de afgelopen uren.
Al die herinneringen razen door mijn hoofd, alsof het zo hoort te zijn. Ik blijf eraan denken. Ik durf bijna te wedden.. Nee. Dat hij me ook zou missen.
Kan dat eigenlijk wel? Iemand missen, terwijl je je eigen leven weer aan het oppakken bent, bij een andere vereniging? Ik mompelde stille woordjes, die bijna geen betekenis voor me hebben. Na een tijdje laat ik mezelf in een stoel vallen, niet wetend wat er de komende maanden allemaal voorbij zou komen.
Of ik dit avontuur alleen zou meemaken, zonder de vertrouwde stem van Jack. Die me langzaam de goeie weg kan wijzen, met zijn hulp kan ik er komen.
Maar niets is minder waar. Hij zou er niet bij zijn als ik weer een toernooi zou winnen. Van binnen doet het nog meer pijn. Nee, gaat er door mijn hoofd heen.
Een lage stem zorgt ervoor dat ik weer helder nadenk. Zijn stem dringt mijn gedachten gang geluidloos binnen, terwijl ik me ervan bewust maak dat dit alleen in mijn gedachten is. En dat betekend, dat ik dit keer echt zonder hem alles moet oplossen. Mijn eigen leven leiden.

Ik hang mijn armen slapjes om zijn nek heen. Nu kan hij niks anders doen dan mij aan te kijken.
"Gaat het?" Een lief stemmetje vraagt dit. Ik kijk naar hem, en hij naar mij.
"Ja, nu wel. Als ik zie wat je allemaal voor me doet.." Hij legt zijn vinger op mijn lippen. Is het een teken dat ik mijn mond moet houden?
"Dit voelt fijn, toch?" vraagt hij, na een korte stilte.
"Ik weet het niet zeker, maar mijn buik zegt van wel." Ja dus. Hoe hij dit doet, het is allemaal zo lief.

Het laatste moment. Praktisch gezien voelde ik me gelukkig, maar nu is het niets anders dan pure verdriet en gemis.
Waarom moet het altijd zo eindigen? Waarom zijn dit soort momenten niet alleen in films te zien? Omdat dit de werkelijkheid is? Misschien wel.
Misschien moet ik me voorbereiden, op een nieuw deel van mijn leven. Er is een nieuw hoofdstuk geopend.
Ook al bevalt het me niet, ik ga dit pad bewandelen. Met of zonder Jack.