De 100e Hongerspelen - 323

“Of af en toe gewoon met z’n tweetjes in mijn eigen huis gaan slapen?”, opperde Ian lachend. “Geen ouders of broers of zussen in de buurt.”
“Goed plan”, zei Vania lachend.

“Hé, oppassen hoor, jullie twee”, zei Vania’s vader streng. “Jullie zijn nog veel te jong om…”
“Meneer, na wat ze hebben meegemaakt, zijn ze praktisch volwassen”, zei Katniss kalm. “Ik kan begrijpen dat het vreemd is voor u, maar Vania is geen kind meer nu.”
“Maar u vindt toch ook dat het te vroeg is om te gaan samenwonen?”
“Volledig samenwonen wel, ja, maar dat wil niet zeggen dat ze geen groot deel van de tijd samen kunnen optrekken of af en toe een paar dagen alleen kunnen zijn in Ians huis. Ze zijn tenslotte niet ver weg dan.”
“Nou, goed dan”, zuchtte hij.

Katniss, Ian en Peeta gingen weer naar buiten om Vania wat tijd te geven met haar familie. Peeta en Ian gingen meteen hun eigen huis binnen, of beter gezegd, Katniss’ huis, waar zij woonden. Katniss zelf echter liep naar Gale, die als enige nog buiten stond te wachten.
“Bedankt”, zei ze.
“Waarvoor?”
“Voor al je hulp, en om hen naar huis te brengen enzo.”
“Graag gedaan, mevrouw de presidente, maar ik heb niet het gevoel echt veel gedaan te hebben.”
“Ach, Gale, noem me gewoon Katniss, alsjeblieft.”
“Catnip dan”, zei Gale met een glimlach. Katniss glimlachte.
“Zo ken ik je weer.”
“Maar serieus, kan ik nog iets bijdragen, of diende ik er alleen voor om je weer even wakker te maken?”
“Gale, je zat toch de hele tijd bij die vergaderingen?”
“Ja, maar veel had ik daar niet in te brengen. Ik hoor echt niet thuis in het Capitool, Catnip.”
“Dat weet ik, maar als je nog wil helpen, ik kan best iemand hier thuis gebruiken als ik weg ben.”
“Wat kan ik doen?”, vroeg Gale meteen, met een glimlach. “De elekticiteit uitzetten en gaan jagen?”
“Voorlopig niet, dat hek haal ik later wel weg, niet te veel in één keer”, zei ze. “Nee, Gale, Ian heeft je nodig. Hij heeft iemand nodig bij wie hij terecht kan en die een oogje op hem houdt, maar hem ook niet de hele tijd controleert. En daar ben jij de aangewezen persoon voor.”
“Geen probleem, ik zal ’s avonds wel even langsgaan elke keer dan, als ik uit de mijnen kom.”
“Je werkt niet graag in de mijnen, is het wel?”
“Niet bepaald, nee.”
“Dan haal ik je daar binnekort weg”, beloofde Katniss. “Ik denk dat ik nog een ander baantje voor je heb, hier in Twaalf, maar dat moet ik nog verder uitwerken.”
“Je blijft werken hé, zelfs al ben je thuis.”
“Ik heb geen keuze, Gale.”
“Nee, dat denk ik ook niet.” Hij keek Katniss aan. “Nou, nog eens gefeliciteerd met je overwinning, je hebt het heel goed aangepakt.”
“Bedankt.” Katniss wist dat hij het meende.
“Ik ga maar eens naar huis, Catnip, Anita en de kinderen wachten op me. Dat wordt voor het eerst in een paar weken weer droog brood als avondmaal.”
“Dat zal niet lang meer duren, de geldstromen worden zo snel mogelijk aangepast.”
“En verdient mijn nieuwe baan beter?”
“Zeker weten.”
“Nou, bedankt, Catnip. Zal ik morgen al even langskomen, voor Ian.”
“Dat lijkt me een goed idee.” Ze keek Gale na, terwijl die de Winnaarswijk uit liep. Ze zuchtte. De opstand had haar veel meer opgeleverd dan ze ooit had kunnen denken, en dat was natuurlijk goed. Alleen wist Katniss nog steeds niet of ze er nu blij mee moest zijn dat ze presidente was, of niet.