De 100e Hongerspelen - 316

En zij mochten misdadigers tijdelijk opsluiten, tot er een rechtszaak kwam, maar verder niet straffen.”

“Dat klinkt goed”, vond Katniss.
“Lijkt mij ook”, stemde Pattie in.
“Goed, dokter, bezorg me daar meer informatie over”, zei Katniss. “En dan kijk ik later wel hoe we dat precies kunnen uitwerken.”
“Komt in orde”, beloofde de dokter meteen. “Ik zal het meteen gaan opzoeken.” Hij liep weer weg.
“Volgens mij is hij wat bang van je, Katniss”, zei Pattie.
“Weet ik, hij is een misdadiger en hij weet dat zijn straf niet mild zal zijn, maar ik heb ook respect voor hoe hij ons intussen helpt, dat hij zelf naar ons is gekomen.”
“Wat heeft hij misdaan dan?”
“Wist je dat nog niet? Hij heeft dat medicijn ontwikkeld waarmee Snow iedereen gevangen kon houden, en waarmee Adriënne nog leeft natuurlijk.”
“Hij? Maar… Eerlijk gezegd leek hij me de goedheid zelve.”
“Hij heeft zich te ver in Snows net laten verstrikken, hij was vreselijk ambitieus vroeger en ik geloof niet dat hij ooit echt iemand kwaad heeft willen doen. Zijn eerste patiënt was nog met toestemming van de oude Snow trouwens, een test op iemand die anders ter dood veroordeeld zou worden. Maar uiteindelijk heeft hij er wel vreselijke dingen mee gedaan.”
“Overweeg je hem ook te laten vermoorden?”, vroeg Pattie aarzelend. “Als hij meedeed met Snow…”
“Nee, we hebben hem nog nodig. Zijn straf is op die van Snow na de enige die al echt bepaald is, als je de mensen die ik hoe dan ook straffeloos laat niet meetel. Levenslange opsluiting, maar dan op een menselijke manier, en nog wel patiënten blijven verzorgen. En dat medicijn natuurlijk ook delen met andere dokters.”
“Katniss, ik krijg meer en meer de indruk dat jij een heel goede presidente bent voor Panem, precies wat we nodig hebben. Jij kent alles hier, de armen in de districten, de rijken in de districten, de rebellen, het Capitool. En je weet heel goed waar je mee bezig bent.” Katniss keek Pattie even verward aan. Ze had respect voor haar gekregen, dat wel, maar haar nooit echt gemogen.
“Nou, bedankt”, zei ze aarzelend. Ze keek op haar horloge. “Ik moet weg, ik heb nog een vergadering rond een hoop nieuwe wetten en hoe we verder alles gaan regelen.”
“Oh, oké.”
“Wil je meekomen?”, bood Katniss aan. “Jij bent immers de enige die weet hoe het er in de beroepsdistricten aan toe gaat.”
“Echt? Kan dat?”
“Als de presidente het je aanbiedt wel.” Katniss knipoogde.
“Graag dan.”