Ordinary 1

Liam Payne.

Hanna keek me geririteerd aan. 'Rot op Liam' zei ze kwaad en frustrerend. 'Schatje' mompelde ik en pakte haar hand ze duwde me hand weg en ik zuchtte. Wat deed ik nu weer verkeerd? Hanna was de laatste tijd zo.. ja hoe moest ik het eens noemen? Ze deed kortaf kon heel boos reageren. Ik drukte een kusje op haar slaap waardoor ze me een mep gaf. 'Laat me alleen, Liam' de mep die ze gaf brandde op me huid. Langzaam stond ik op, ik zou vast wel weer een verkeerde opmerking gemaakt hebben. Een zucht verliet mijn mond en ik strompelde de trap op naar me slaapkamer. Toen ik de deur achter me neer sloeg liet ik me op bed vallen, waarom deed ze zo? Ik werd er gewoon zat van, elke dag weer het zelfde. Waarom kon ze gewoon niet vertellen wat er was? Het ging al een paar dagen zo, en dan uit het niets deed ze weer poeslief en alsof er niets gebeurd was. Voetstappen hoorde ik op de trap en ik hoorde geklop op de deur. Hoeveel minuten lag ik al op me bed? 'Liam?' hoorde ik zacht 'ja' zuchtte ik en de deur ging open en ik zag Hanna na binnen komen lopen. Ze liep naar me bed toe waar ze op ging zitten. 'Het spijt me' zei ze zacht en drukte een kusje op me wang. 'Ik had je niet mogen slaan' zei ze super zacht en een traan rolde over haar wang heen. Langzaam ging ik recht op zitten en voog de traan weg met me duim en trok haar in een knuffel. 'Lieverd wat is er?' zei ik zacht en keek haar aan. Langzaam sniktte ze weer 'Liam.. ' ze keek me aan en ze was zo verdrietig zacht beet ik op me lip. 'I.. ik ' begon ze stotterend. 'Wat is er?' vroeg ik wat geschrokken. Waarom kon ze het niet zeggen? Waarom ging het zo moeilijk? 'Lieverd wat is er?' zei ik met een gebroken stem, het is vreselijk om Hanna zo te zien. Ik heb haar nog nooit zo gebroken gezien en zo verdrietig. Zo kende ik haar helemaal niet. Hanna huilde niet snel dus er was zeker wel wat aan de hand. Ik probeerde de tranen weg te vegen en haar uit gelopen mascara ook. 'I.. - ik ben zwanger.. nou nee i-ik' geschrokken keek ik haar aan. Zwanger wat? Van mij?
'Wat?! ' zei ik en me mond viel open van verbazing, wacht zei ze nou nee? 'Hoezo nee?' Waarom snapte ik haar gewoon niet waarom zo vaag. Ze begon nog harder te huilen dan eerder 'Liam, ik heb het weg gehaald' huilde ze hard en ze stond op en draaide me de rug om. Wat had ze zonder overleg een kindje van mij en haar weg gehaald? Woede kwam er bij me op en verdriet een traan rolde over me wang heen. 'Je hebt.. een onschuldig kindje van ons twee weg gehaald?' zei ik met een kwaad en verdrietige ondertoon, ze draaide zich om en knikte langzaam. 'Verdomme Hanna!' riep ik naar haar. Waarom deed ze dit, waarom? 'Waarom heb je verdomme niets gezegd Hanna?' de tranen van boos heid en verdriet kon ik niet meer tegen houden, en ik voelde ze over me wangen stromen. Waarom over kwam mij dit?


__
Jaa, reactie ?
Ik heb soort van dyslectie dus let niet op mijn foutjes, maar tips altijd welkom!
xx