De 100e Hongerspelen - 312

“Nee, mama, dat is wel oké”, zei ze. Samen met Peli en de oude Snow ging ze naar zijn kamer.

“Waarom heb je mijn dochter gedwongen?” Ema keek Katniss recht aan. “Ik had je toch gezegd…”
“Omdat ze zelf geen keuze kon maken, Ema”, zei Katniss kalm. “Als ze zelf niet mee had willen gaan, was dat voor mij goed geweest, als ze die beslissing zelf had genomen.”
“Maar ik zei toch…”
“Zelf, Ema, niet als jij die beslissing nam.”
“Maar ze is mijn dochter! Als zij niet kan beslissen, ik ben haar moeder, ik moest toch…”
“Ik was er van overtuigd dat het beter voor haar was dat ze wel mee zou gaan, precies om de reden die ze net zelf aanhaalde, ze zou altijd bang geweest zijn dat haar vader op het allerlaatste moment was bijgedraaid en dat ze dat gemist zou hebben.” Katniss keek Ema aan. “Begrijp me niet verkeerd, Ema, natuurlijk ben jij haar moeder. Maar je hebt veel gemist, meer dan twintig jaar uit haar leven. Ze is veranderd en ik ben bang dat ik haar in de tijd dat jij gevangen zat, beter heb leren kennen dan wie ook.”
“Maar jij was ook niet in de buurt!”
“Maar ik was wel de enige tegen wie ze eerlijk kon zijn”, zei Katniss rustig. “Ik wilde alleen het beste voor haar, en ik twijfel er niet aan dat jij dat ook wilt, je zal haar alleen opnieuw moeten leren kennen voor je haar weer kan inschatten. Ze is een volwassen vrouw nu, niet meer dat hulpeloze meisje dat net in haar rolstoel zat.”
“Maar ik kon er toch niets aan doen…”
“Natuurlijk niet, ik ben er van overtuigd dat jij haar binnenkort even goed zal kunnen inschatten als ik, je blijft haar moeder. Maar jullie zijn gewoon nog niet lang genoeg terug bij elkaar.”
“Maar… we mogen nu bij elkaar blijven, toch?”
“Dat spreekt voor zich”, zei Katniss.