{72} Arena - Jordan Moonshine

'Jammie, lekker feestmaal!' lach ik terwijl ik gulzig mijn varkenshaasje met sla en aardappeltjes opeet.
'Mmmmmm' knort Lia.
Ik schiet hard in de lach, en wat later blijkt het dat ik de slappe lag heb.
Precies op dat moment komt er een zilveren parachutje naar beneden.
'We hebben goede sponsort' Edmund's stem klinkt tevreden.
Lia maakt het open, er zit een handgranaat in.
Zo iets kostbaars hebben sponsors nog bijna nooit gegeven.
Dit kan het verschil maken tussen dood, of winnaar van de spelen.
'Geef hier' commandeert Edmund ons blij.
Lia geeft de zware handgranaat al glimlachend, maar ik betwijfel of ze het werkelijk leuk vindt om zoiets kostbaars af te geven.
'Meisjes hebben hier geen verstand van, ik houd dit bij.' meent Edmund.
'Hoor eens, jij bent hier niet de baas hoor!' snauwt Lia, half lachend.
Ze neemt haar rugzak, en slaat ermee op haar districtsgenoot, net zoals kakmadammen met handtassen doen.
Ik schiet in de lach, en zelfs Edmund vindt dit nog grappig.
De Zwartharige jongen schud zijn hoofd. 'Humor'
Al weer proest ik het uit, door al dat gelach vergeten we de handgranaat veilig weg te bergen.
'Ik ga wat rondneuzen' grijnst Edmund.
Lia en ik praten over vanalles en nog wat, over jongens, kleren, enz...
Maar dan stormt Edmund richting ons kamp, heel enthousiast vertelt hij:
'We kunnen ze zomaar vermoorden!'