De 100e Hongerspelen - 310

Je had daaruit moeten leren. Ik kon niet meer terug toen, maar jij had nooit mogen herbeginnen.”

“Hou je kop, je bent een seniele oude man!”
“Ik ben je vader, ik probeer je alleen te doen begrijpen wat er gebeurd is, want daar heeft iedereen recht op. Probeer gewoon op een waardige manier te sterven, zonder al dat gescheld, dat zal je nu niet meer helpen, het maakt je alleen maar minder populair.”
“U bent mijn vader niet! En dat is mijn dochter niet! En mijn vrouw evenmin! Ik heb geen familie! Jullie zijn verraders!” Adriënne schrok vreselijk toen ze dat hoorde en begon bijna meteen te huilen. De oude Snow wilde nog iets zeggen, maar Katniss stuurde hem naar zijn kleindochter.
“Hij weet niet wat hij zegt”, hoorde ze de oude Snow fluisteren. “Trek het je niet aan, kindje. Je hebt je moeder nog, zij geeft meer om jou dan om wie dan ook. De Spotgaai zal altijd goed voor je zorgen, ik weet dat zij nu deel van je familie zal worden. En Adriënne, wat je vader ook zegt, je bent niet laf. Wij waren het misschien niet altijd met elkaar eens, maar weet dat ik trots op je ben, mijn kleindochter.” Adriënne wist even niet wat zeggen.
“Ik wil naar binnen”, zei ze uiteindelijk. Meteen kwam Ema recht.
“Peli, breng hen naar binnen”, zei Katniss meteen. Deze vraag van Adriënne kon ze niet negeren en dat wilde ze ook niet. Ze wist dat het voor haar vriendin beter zou zijn als ze nu even tot rust kon komen en dit niet hoefde zien. Katniss gaf een teken en de beul ging aan het werk om Snow terecht te stellen. Zonder ook maar iets van emotie te tonen, keek Katniss toe, al had ze het er ook niet makkelijk mee om iemand op die manier te zien sterven. Tot haar verbazing begon de helft van het volk op het plein te juichen toen Snow alle contact met de grond verloor.