{66} Arena - Jordan Moonshine

Het grindpad leidt ons verder in de grote vallei.
De bruinkleurige dalflanken zijn steil en uiterst moeilijk te beklimmen.
Het enige wat ik kan doen is blijven lopen door het dal, en een uitweg zoeken.
'Moeten we niet gewoon omkeren en vechten?' vraagt Lia.
'Ben je gek? geen van ons is hersteld van het gevecht, en jij bent gebeten door een spin!' roept Edmund.
'We zijn toch met 3, we kunnen Swaggerboy toch aan?'
'Probeer maar, maar ik doe niet mee!' snauwt de besluitvaardige Edmund.
We luisteren naar De leider, en sprinten gewoon verder. Swaggerboy zal wel moe worden.
Na een hele tijd sprinten worden we meer en meer vermoeid. en dan komen we aan bij een steile helling naar boven.
Daarachter zit er een heel woud, daar zouden we ons kunnen verstoppen.
Maar eerst moeten we naar boven klimmen.
Swaggerboy nadert, en ik beslis om op de helling te klimmen.
De jongen uit 3 heeft gelukkig geen afstandswapens, waardoor we veilig zitten.
Het enige waar ik geen rekening me had gehouden was, dat Swaggerboy een heel stuk groter is dan Lia en mij, en zelfs veel groter dan Edmund nog.
Hij kan veel sneller klimmen, en komt dictherbij.
Tegen de tijd dat we aan het einde van de zware beklimming zijn, Grijpt Swaggerboy met zijn hand naar mijn voet, en ik kan hem nog net schoppen, waardoor we weer voorsprong krijgen.
Nu moeten we terug het bos in, maar dan zitten we niet meer in het centrale deel van de Arena, maar aan het einde.
De bedoeling van de spinnen was ons naar de andere kant drijven, maar nu zal er waarschijnlijk nog een veel groter gevaar drijgen.
Ik hoor gehuil.
Wolven. We moeten terug, voor dat ze ons vinden.